Er zijn bands waar de mensheid de klok haast op kan gelijk zetten en die zelden of nooit teleurstellen. Het Nederlandse God Dethroned is zo'n band. Hoewel de heren rond zanger/gitarist Henri Sattler reeds jaren geleden de blauwdruk van hun muziek hebben uitgezet, weten zij nog steeds te verrassen. Waar de vorige twee albums een iets melodieuzere kant lieten zien van deze death metalgrootmeesters, grijpt 'Passiondale' voor een flink stuk terug naar de razende en brute sound van daarvoor, al valt opnieuw op dat ook hier melodie een sleutelwoord is. Daarnaast is dit zowaar het allereerste echte conceptalbum van de heren, dat draait rond de waanzin van oorlog en dan vooral gecentreerd rond – jawel – de gevechten in de buurt van Passendaele tijdens de Eerste Wereldoorlog.
Vorige plaat 'The Toxic Touch' was over het algemeen vrij langzaam en rustig naar God Dethroned-normen, maar daar is hier weinig van te merken. Al vanaf 'The Cross of Sacrifice' wordt het gaspedaal stevig ingeduwd en dat blijft zo voor het merendeel van het album. Dat wil echter niet zeggen als zou God Dethroned niets anders doen dan hersenloos beuken op topsnelheid. De kracht van dit combo zit hem net in hun feilloos aanvoelen van waar melodie mag en kan, en dat vervolgens optimaal uit te spelen. Naast de messcherpe riffs vallen ook nu weer de turbodrums op. Dat hier het tempo wat hoger ligt dan eerder, kan te wijten zijn aan de terugkeer van vroegere drummer Roel Sanders. De man houdt namelijk van bijzonder strakke blastbeats en hij mag dan ook geregeld loos gaan. Geen erg, want iedere keer, ook op de snelle stukken, gebruikt God Dethroned memorabele gitaarpartijen die soms enorm catchy zijn en die meer dan eens harmonieën en melodieën bevatten die een mens niet echt verwacht bij een dergelijke extreme band. 'Passiondale' staat alvast vol met prijsbeesten: 'No Man's Land' heeft heerlijke kopstootriffs, 'Passiondale' is weemoedig zonder soft te worden en 'No Survivors' beukt als de besten. Verrassend is de vocale bijdrage van Marco, zanger van The Wounded. Zijn klaaglijke zanglijn geeft extra diepte op een moment waar een mens het niet ziet aankomen. Gelukkig is het overgrote deel wel gereserveerd voor de heerlijk giftige raspzang van Sattler, die als vanouds brult en krijst en opnieuw bewijst een bijzonder goede én herkenbare vocalist te zijn.
Met 'Passiondale' vestigt God Dethroned zich eens te meer aan de top van de death metalelite. Afwisseling troef, bruutheid in overvloed en tempowisselingen op de juiste momenten zorgen allemaal voor een absolute knaller van een album, dat in menig platenkast een prominente plek zal opeisen. Pure klasse.
Meer over God Dethroned
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
