Het leek bijna in de sterren geschreven dat er ooit een remix-album moest komen van het meer dan geslaagde 'Supernature', de evenwichtige schijf die decadentie's degelijkste duo Goldfrapp iets meer dan een jaar geleden in de winkelrekken deed belanden. Na 'Felt Mountain' (2000) en 'Black Cherry' (2003) stonden Alison Goldfrapp en Will Gregory er weer met een compact glampop-album vol aanstekelijke en pienter uitgedachte dance-nummers waar het theatrale dansgehalte en de erotiek van afdropen. Hoewel de muzikale kwaliteit van alle 'Supernature'-nummers op 'We Are Glitter' steeds aanwezig blijft, is het bij deze ook bewezen dat een radicale remix een nummer resoluut richting hemel of hel kan adresseren.
Een dromerige, zelfs filmische intro mag The Shortwave Set's akoestische versie van het poppunkswingertje 'Satin Chic' inleiden, geholpen door een kinderlijke piano, een klavecimbel en heel wat distortion en wah-effectjes. Ook The Flaming Lips wagen zich aan hetzelfde nummer en maken er een romantische late avondwals van, met een mellotron die de koorfunctie op zich neemt. Múm maakt van het klagerige 'U Never Know' een nogal vlak klinkende postmoderne zigeunerdans, maar de heerlijke single 'Number 1' wordt onder hun aanzien een schattig slaapliedje, terwijl Alan Braxe en Fred Falke met hun waanzinnig catchy remix van hetzelfde nummer (een verleidelijke discobeat die vertraagt en weer versnelt: simpelweg heerlijk) zelfs bijna het origineel overtreffen. T. Raumschmiere geeft het steeds even vrolijke 'Lovely 2 C U' een licht housedeuntje met semi-fragmentarische zang en eighties-synths mee, terwijl Benny Benassi's versie van het uitdagende 'Ooh La La' perfect geschikt lijkt voor een technofeestje midden jaren negentig. 'Ride a White Horse' wordt eveneens twee maal onder handen genomen: Ewan Pearson stopt het vol met zeer leuke vintage elektrogeluidjes; François K en Eric Kupper toveren het dan weer om tot een gratuit commercieel hitje. Erg bevreemdend maar daarom zeker niet minder leuk is Carl Craig's avant-gardistische bewerking van 'Fly Me Away', die twijfelt tussen dreiging of streling.
Jammer genoeg zijn de meeste remixen - geslaagd of niet - alleszins veel te langdradig. Goldfrapp's popformule smeekt om nummers van drie tot maximum vier minuten, waardoor bewerkingen van zes tot acht minuten wel degelijk vermoeiend overkomen. Neem nu DFA's interpretatie van 'Slide In': een funky dancebeat wordt fraai versierd met dartelende belletjes, maar dit wordt niet minder dan dertien minuten aangehouden... Ook Goldfrapp's eigen remix van het oudere 'Strict Machine' (de bonustrack) is met zijn pompende keyboards best prettig om horen, maar na drie minuten wordt het pijlsnel pure eentonigheid. Deze Noord-Amerikaanse uitgave vormt in elk geval een welverdiend klein broertje voor 'Supernature', maar het cliché gebiedt te zeggen dat het niveau van het origineel nergens echt gehaald wordt. Verrassing?
Meer over Goldfrapp
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
