Grot is het zoveelste bandje waar de naam van drummachine Kevin Talley opduikt. De brave man verdiende zijn sporen onder meer bij Dying Fetus, maar het lijstje bands waar hij op de vellen sloeg, is behoorlijk uitgebreid. Dat Talley een zwak heeft voor extreme muziek, mag dan ook als geen verrassing opduiken. Grot is een groep die erg solide en rechtdoorzee death metal met grindcore-invloeden brengt, maar dan van het soort dat netjes smaakt naar meer.
Hoop en al zes nummers op deze EP en een speelduur van een klein kwartier: dat de muziek verdraaid goed vooruit gaat, is dus een zekerheid. Grot brengt nog steeds death metal van het lompe soort, maar sporadische snelheidsuitbarstingen zijn ook terug te vinden. Nochtans kiest de groep vooral voor een logge groove, die tot stand komt dankzij een sterke combinatie van lekker raggende gitaren (die alweer lekker laag gestemd zijn en vooral zoemen en ronken), een stevige baslijn en drummer Talley die zich vooral toelegt op een lekkere drive en niet zozeer op supersonisch dichtmeppen van alle gaatjes. Daardoor is de muziek van Grot best makkelijk te verhapstukken en sluipt alles naadloos het brein binnen als een Ebolavirus dat een open wonde vindt.
Hoewel links en rechts Grot verdraaid hard op het gaspedaal trapt (vandaar de grindcoretoets), geeft dat logge en lompe karakter het plaatje een smeuïge en ranzige rand, die evenzeer in de verf wordt gezet dankzij de heerlijk brute en grommende vocalen. Met andere woorden: waar gehakt wordt, vallen spaanders en Grot hanteert een bovenmatig formaat hakbijl en in plaats van bomen te raken, worden hier mensen finaal in tweeën gekerfd.
Met deze zes bommetjes (waaronder een Napalm Death-cover) posteert Grot zich netjes binnen de subtop van de death metal en grindcore. De nummers zitten strak en sterk in elkaar, er wordt gemusiceerd met overtuiging en de ranzige death metalinslag maakt alles heerlijk brutaal. Dat wordt afwachten wat een volledig album brengt.
