Alweer een zogeheten supergroep, deze keer met leden van onder meer Buzzov-en, Weedeater en Alabama Thunderpussy in de gelederen. Wie deze namen ziet, denkt waarschijnlijk meteen aan stonderrock en doom, maar Hail! Hornet tapt uit een ander vaatje. Het tempo ligt een pak hoger, en hoewel de doom/sludge veelbetekenend meeknikt achter de schermen, ligt het geheel meer in de lijn van acts als jonge Mastodon. Dat gezegd zijnde, is het ook zo dat Hail! Hornet nog lang dat niveau niet haalt.
Het beste aan deze band is het ongebreidelde enthousiasme waarmee de heren loos gaan. Het tempo ligt overwegend hoog en zonder al te veel poespas of oor voor technische details ramt Hail! Hornet elf nummers door het zwerk. Het tempo mag links en rechts al eens wat zakken, en dan nemen die typisch zompig klinkende gitaarpartijen het over, net alsof het geheel opgenomen werd in de modder van een moeras in Louisiana. Dat klinkt allemaal veelbelovend, en op de beste momenten maakt 'Disperse the Curse' daadwerkelijk enthousiasme los, maar het geheel is net iets te kleurloos om te blijven boeien.
De heren hadden blijkbaar twee jaar de tijd nodig om dit album te maken. Vermoedelijk zitten de activiteiten van hun hoofdbands daar voor veel tussen, want het lijkt erg sterk als zou er echt twee jaar geschaafd zijn aan deze songs. De nummers zijn recht voor de raap, simpel gehouden en zonder te veel franjes op band gepleurd. Live gaat zo'n aanstekelijke brok lawaai best werken, maar op plaat duikt de verveling snel op, gewoonweg omdat de meeste nummers zo makkelijk in elkaar overvloeien. De logge moerasklank laat weinig ruimte voor subtiele details, en de rauwe hespen van riffs zijn te ongedifferentieerd om een blijvende indruk na te laten.
Hail! Hornet heeft vast en zeker punten verdiend voor enthousiasme, maar voor een blijvende muzikale impact zullen deze jongens toch nog langer moeten schaven aan hun rauwe materiaal, want voorlopig is het geheel net iets te gezichtsloos.
