"Moodschape" is de term die ze er zelf voor bedacht hebben. Het Helge Lien Trio bestaat intussen al een goede tien jaar en hun eigen geluid heeft in het voorbije decennium duidelijk vorm gekregen. De titel van het trio's nieuwste album, 'Natsukashii', verwijst naar de sfeer die de geconstrueerd-melancholische sound van het trio treffend beschrijft: het is een Japanse term die het gevoel weergeeft dat men kan krijgen wanneer men naar bijvoorbeeld een oud paar schoenen kijkt en de daarmee onlosmakelijk verbonden herinneringen terug over zich heen krijgt. Nostalgie en tristesse zijn dan ook kernwoorden van Helge Liens laatste plaat, die overigens aanleunt bij zijn vorige 'Hello Troll'. Allebei werden ze, misschien niet toevallig, opgenomen in de Rainbow Studios in Noorwegen, waar ook veel zweverig werk van ECM tot stand komt. De dromerige, weinig tastbare sound van dit trio, dat graag met repetitieve motieven en veel bewuste vervaging via het gebruik van pedaal speelt, zou dan ook goed in de ECM-catalogus kunnen passen, wat uiteraard niets zegt over de kwaliteit van de muziek.
Het Helge Lien Trio musiceert op het eerste gezicht schijnbaar gevaarlijk, maar de improvisatiestructuren worden gauw doorzichtig en Lien pakt in zijn spontane hersenspinsels te graag uit met het uitwerken van akkoordische progressies die op zich een improvisatie moeten voorstellen, zonder een concrete melodielijn uit te werken. Zo ontstaat weliswaar een dijk van een sound, maar dit soort monumentale lyriek ligt teveel voor de hand en is eigenlijk niet bijzonder boeiend voor de luisteraar. Dat het album in drie dagen werd opgenomen, werkt misschien door in het beperkte scala aan trucs waarvan de pianist zich bedient. Drummer Knut Aalefjær heeft daarenboven verrassend weinig in de pap te brokken en beperkt zich tot het onderstrepen van de keuzes die Lien of bassist Frode Berg maken. Deze laatste kiest overigens, geheel in de stijl van het trio, voor goed in het oor liggende, sterk op het melodische gerichte lijnen, die, hoewel dikwijls gelijkaardig, toch kunnen ontroeren. Als Lien aan een dergelijke solo een iets meer genereuze improvisatie kan toevoegen, zoals in het meeslepende 'E', ontstaat heerlijke jazz. Te vaak zoekt het trio echter zijn toevlucht tot sentimentele en pseudo-beschouwelijke nummers, waarvan de smaak simpelweg te gesuikerd is.
'Natsukashii' is een plaat die erg wisselt van niveau: van bepaalde composities gaat een sterke sfeer uit ('Sceadu'), andere klinken dan weer te onpersoonlijk. In atmosferisch opzicht spiegelt Helge Lien zich trouwens niet voor niets aan het voormalige Esbjörn Svensson Trio, dat echter niet de neiging had om zich bovenmatig op dartele, quasi verliefde muziek te richten. Hoewel uiterlijk mooi, klinkt de muziek van Liens laatste te gepolijst en mist de plaat geregeld oprechte diepte. Wat overblijft klinkt aangenaam, maar kan de concentratie van de luisteraar niet intens blijven vasthouden.
