Dean Fertita is geen groentje in het rockveld. Iemand die mee aan de snaren mag trekken in bands als Queen of the Stone Age, Raconteurs of Dead Weather, mag van toch zeggen enig niveau te hebben bereikt. Op de man zijn eigen project Hello = Fire, een vervolg op het meer kleffe Waxwings, heeft Fertita dan ook een boel gelijkgestemde muzikanten uit bovengenoemde bands gevraagd mee te draaien. Het resultaat is een voortreffelijke plaat die in de verte nog wel wat ruikt naar stoner, maar vooral ook zijn licht is gaan opsteken in de 60's.
Liefst geen hokjesdenken voor Hello = Fire. Dean Fertita en co wisselen immers van project en samenwerking als van onderbroek. Los daarvan vloeien op dit album ook diverse invloeden door elkaar. De band heeft een oor te luisteren gelegd bij psychedelische bands uit de jaren '60 (en er ondermeer de samenzang van ontleend), maar los daarvan wordt er lustig stijlbreuk gepleegd. Bij opener 'Certain Circles' of het voortreffelijke, bluesy 'Far from It' drukt de flowerpower-stempel nog stevig door met rafelende tamboerijntjes, verheven gitaar- en orgelspel en die typische 'come together'-zang, maar gaandeweg begint het hedendaagse karakter meer en meer door te wegen. Een overstuurde speedrocker 'Mirror Each Other' die een tweede leven krijgt met hakkende gitaren, een intiem singer-songwritermoment op orgel en akoestische gitaar ('Nature of Our Minds') of gewoon stevig wervelende, hedendaagse snaarpop: deze titelloze schijf heeft voldoende afwisseling om te blijven boeien. Tegelijkertijd doet Hello = Fire ook nooit afbreuk aan zijn eigen, psychedelische wereldje. Luidop roepen dat de groep zijn origine in QUOTSA niet verraden heeft is een brug te ver, want echte stonerrock is wel een stuk steviger dan deze cd, die het meer houdt op troebele poprock. De vertraagde zang van 'Faint Notion', zijn vibrerende orgeltje of de solerende bluesgitaar, het lijkt allemaal wel op een LSD-revival. De uitwerking ervan houdt in elk geval niet na twaalf songs of drie kwartiertjes op. Zelfs wanneer de cd een etmaal door de speler draait, wordt hij nog beter en beter.
Ontkennen heeft geen zin. Dit superleuk album speelt prima leentjebuur bij het verleden om daar het heden mee op te smukken. Laat dat dan leiden tot een ronduit verslavend resultaat en de toekomst ligt voor Hello = Fire open. Nu nog hopen dat Fertita er na deze voortreffelijke eerste poging weer niet de brui aan geeft.
Meer over Hello=Fire
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
