De diversiteit van de muzikale carrière van Helmut Lotti is allicht zowat even groot als de man zijn bankrekening. Op het moment dat tiritomba’s en klassieke concerten een te verouderd publiek opleveren, trekt de charmezanger naar Afrika om het terrein van wereldmuziek te verkennen. Wanneer het Nederlandstalige etiket wat zwaar begint te wegen, ontplooit zich een Engelstalige Elviscrooner. Op zijn vijftiende langspeler ‘Mijn Hart & Mijn Lijf’, keert Lotti terug naar de roots, de basis: oprechte Vlaamse liedjes met een lichte kleinkunstinslag waarop hij zijn emotionele ziel blootlegt.
Spreekt voor zicht dat zo’n “back to basic”-aanpak smeekt om goede begeleidingsmuzikanten en technici. Meest opvallend allicht is dat Lotti niemand minder dan Stef Kamil Carlens als producer gevraagd heeft, wiens wat rommelige folkstijl zeker de nodige sporen nalaat. Uit een zelfde artistieke Zita Swoon-achtergrond schakelt Lotti gitarist Bjorn Eriksson in, wiens bluesy, groezelige spel in een hobbelende ballade als ‘Tegenstrijd’ voor een duidelijke Amerikaanse stempel zorgt. Een vleugje mondharmonica van “Rhythm Junk” Steven de Bruyn erbij en het americana-vuur is compleet.
Subtiliteit siert, net als de eenvoud. Helmut Lotti fluistert en streelt een hele plaat lang: tedere liefdesliedjes, sombere mijmeringen of dwarrelende fantasieën. De echte stemverheffingen die de zanger typeren (en voor velen net wat te pocherig klinken) zijn zeer zeldzaam. In een uptempo countrynummer als ‘Eeuwig Duet’ grolt hij “ik wil je vanavond in bed” en stijgt het energiepijl samen met de hormonenspiegel – heel even komt die vibrerende falset toch boven. Lotti bedient zich echter vooral van een wat donkere, lichthese stem die prima past bij de woestijnzandsfeer van dit album. Johnny Cash-gewijs hoort daar al eens een stoot onder de gordel bij als “marketing houdt me aan de ketting. Ik zit, blaf, lig en ik apporteer. Ja ik pas gedwee in elke setting”: een rechtstreekse aanval op de commerciële muziekindustrie. Of wat dan met de bespotting van onze alledaagse levensstijl in ‘Veel te Doen’, dat eenzelfde gejaagde cadans heeft dan Herman Van Veens bekende ‘Opzij Opzij’. Het is die ironie en zelfs een lichte knipoog richting Kommil Foo die dit album wat zuurstof geeft, hoewel Lotti nooit in Absurdistan belandt.
Op ‘Mijn Hart & Mijn Lijf’ staan geen hits, geen singles of meezingers. Met ontbloot bovenlijf op de hoes toont Lotti zijn ware ik op een plaat die muzikaal dan misschien niet altijd even gemakkelijk klinkt, maar die wel alle gevoelens en emoties op een presenteerblaadje zet. Een album als dit zou elk zichzelf respecterend zanger eens moeten maken. Nu kan Lotti opnieuw meedraaien in de entertainmentkermis.
