Franse black metal, het is een vreemd beestje. Vaak zijn onze zuiderburen een pak bruter of gemener dan hun Scandinavische tegenhangers, maar er zit ook behoorlijk wat kaf tussen het koren en Hindvir is overduidelijk kaf. Los van de behoorlijk pompeuze en onverstaanbare titel, weet dit viertal op geen enkel moment de middenmoot te ontstijgen en alsof dat nog niet genoeg was, blijft de verdraaide plaat maar duren.
De lol begint al op het eerste nummer, met de bijzonder originele titel 'Howl of The Iron Bells'. Niet dat tekstuele originaliteit een black metalband kan tegenhouden om goed te zijn, maar in het geval van Hindvir is de mediocriteit zo opvallend dat alles begint tegen te steken. Een saaie gitaarlijn, dito drums en de meest eenzijdige zang ooit maken dit een marteling. En net wanneer het idee opduikt dat de middelmatigheid weg is, komt daar 'Hymn of The Black Legions' langs, met precies dezelfde mankementen. Het houdt eigenlijk nooit op met gewoon gewoon te zijn. In dat opzicht heeft de band enorm veel gelijkenissen met het nu ter ziele gegane Duitse black collectief Isegrim, dat evenzeer bewees dat black metal in tegenstelling tot agressief en gemeen ook vooral doodsaai kan zijn. Het is vooral pijnlijk aangezien acts als Arkhon Infaustus of Anorexia Nervosa bewezen hebben dat het anders kan. Nu goed, ook al is de muziek volstrekt te verwaarlozen, de bandfoto is zonder meer hilarisch. Corpsepaint kan nogal snel grappig worden, maar de boos kijkende panda's die dit boekje sieren zijn toch wel rijp voor een parodie eerste klas.
Armoe troef op dit album, dat is de simpele en duidelijke constatering. De band wil waarschijnlijk meer, maar op basis van deze aanfluiting zal dat verdraaid lastig worden. De oersaaie riffs, de fletse zang, de enorm voorspelbare songstructuren en de nogal bleke productie geven dit album een absolute minderwaarde.
Meer over Hindvir
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
