Waar die IJslanders het blijven halen zal voor de rest van de wereld een raadsel blijven. Toch is er niet om heen te gaan: met ‘Terminal’ van Hjaltalín verrassen ze eenieder opnieuw vanaf hun mysterieuze eiland.
De zevenkoppige band Hjaltalín uit Reykjavik bracht zijn eerste langspeler uit in 2007 (‘Sleepdrunk Seasons’). De lof die de muzikanten daarmee oogstten, proberen ze nu opnieuw binnen te halen met opvolger ‘Terminal’. De elementen van toen blijven min of meer behouden, al klinken ze nu iets bombastischer. Ontegensprekelijk is de ondertoon nog steeds van klassieke aard, met daarboven een flinke portie rock, soul en meer dan voldoende bassen. Verder lijken de leden hun doel iets internationaler op te stellen: waar voorheen nog verschillende nummers in hun moedertaal gezongen werden, is ‘Terminal’ een integraal Engelstalig gegeven geworden.
‘Terminal’ gaat van start met een typisch IJslandse opener: ‘Suitcase Man’. Deze compositie sluipt aanvankelijk mysterieus vooruit op de tonen van verschillende strijkers, blazers en wat sporadisch slagwerk. Pas na een minuut schiet het lied echt uit de startblokken met veel intenser slagwerk (pauk, drum) en nog meer strijkers. Een gejaagde stem volgt dit intense patroon. Veel radiovriendelijker en toch mooi gevarieerd, is ‘Sweet Impressions’. Hjaltalín klinkt hier bovendien meer als een ‘normale’ groep, met minder orkestratie, zodat de sfeer ergens bij pakweg Patrick Watson te plaatsen is. In dit mooi opgebouwde lied is de warme en zorgvuldig ingesmeerde stem van zanger Högni Egilsson uitstekend gekoppeld aan de veel zoetere tweede stem, die van Sigga Thorlacius, en worden meer intieme momenten (stem en piano) gekoppeld aan vollere passages. Het einde laat Högni met een hoge stem horen, in harmonie met een vrouwenkoortje. Ook in ‘Stay By You’ weerklinkt deze intiemere kant, net als in het ontroerende, met piano begeleide ‘Sonnet For Matt’. Tijdens het duet ‘Montabone’ wordt intimiteit even anders aangewend, namelijk via een jazzy ondertoon.
Een ander facet dat Hjaltalín naar voren brengt, zijn filmische orkestraties met een flinke popinjectie en nog meer dramatiek. Zo is er ‘Feels Like Sugar’ met een glansrol voor Sigga (een soundtrack van James Bond ontmoet Nancy Sinatra). Héérlijk theatraal klinkt het tijdens ‘Song From Incidental Music’. Swingende musicalklanken zijn vervolgens te horen in het van elektronica en scherpe bassen voorziene ‘Water Poured In Wine’. Dit is in schril contrast met de hooguit heupwiegende afsluiter ‘Vanity Music’, een tearjerker van het ergste soort die ondanks de vrolijke orkestrale eindnoten geen waardig orgelpunt is voor ‘Terminal’.
Hjaltalín weet met ‘Terminal’ de luisteraar op magistrale wijze wandelen te sturen met de vraag welk genre deze dames en heren eigenlijk volgen. Het sleutelwoord is evenwel variatie. Noem het klassiek, theatraal, dramatisch, jazz, soul of swing: het heeft allemaal een plaats. Bij veel andere pogingen zouden dergelijke bokkensprongen een onnavolgbaar geheel betekenen, maar op ‘Terminal’ pakt het wonderwel. Meer zelfs, door de vaak tegenstrijdige afwisselingen blijft het zelfs spannend en aantrekkelijk. Enkel jammer van de afsluitende valse noot.
Meer over Hjaltalín
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
