De hype heeft flink zijn werk gedaan: deze relatief nieuwe band rond zangeres Jill Janus verscheen de afgelopen maanden vaak op het internet, vooral dan dankzij de suggestieve en sexy foto's van de frontvrouw, die niet alleen blond is maar eveneens goed voorzien van de spreekwoordelijke poten en ogen. Allemaal goed en wel, maar eens de muziek gearriveerd, moet de groep het ook waarmaken, natuurlijk. Gelukkig kunnen ze dat, en meer zelfs, want 'Spell Eater' is een heerlijk brokje muzikale retrograde agressie geworden!
Afgaan op de sound van de videoclip voor 'Eight Swords' die al geruime tijd circuleert, is geen slechte zet, want de rest van het album balanceert ook in die schemerzone waar de oude klank van rasechte heavy metal zich ophoudt. Die grotdroge productie van de instrumenten en het veelvuldig gebruik van dubbele gitaarmelodieën genre Iron Maiden is natuurlijk iets wat al bekend was bij 3 Inches of Blood, die andere retroband. Maar Huntress gaat toch nog een stuk verder dan louter op gepaste wijze de grote helden eren. Zo heeft deze act muzikaal gesproken meer agressie. Dat zit hem onder mee in het geregeld opduiken van haast black metaleske riffpartijen waar de gitaren raggen en snijden als de besten, en de ritmesectie enorm opgefokt doet. Er wordt dus niet constant leentjebuur gespeeld bij oude Judas Priest of Maiden, en dat is best verfrissend.
Naast het behoorlijk agressieve karakter van de muziek zit het sterke element hem zonder twijfel in de strot van Jill Janus. Ondanks het feit dat velen haar zullen afrekenen op haar uiterlijk, beschikt de dame over een bijzonder rauwe strot die moeiteloos harten kan veroveren. Zo heeft ze een kreet van een harpij zodra ze uithaalt, schakelt ze regelmatig wat terug en laat ze horen dat ook enige melodie haar niet vreemd is en gaat dat alles met een kracht die menig mannelijke collega het nakijken geeft. Toegegeven, haar raspende zang is niet voor iedereen weggelegd, en sommige uithalen zijn wel erg op het randje, maar dat smerige en rauwe karakter zit hier in alles en net dat maakt Huntress zo verdraaid aantrekkelijk. Het mag wat rammelen, het mag schuren en kraken en net daarmee wint het geheel aan overredingskracht.
'Spell Eater' vraagt in het begin even wat doorzettingsvermogen, want het is niet meteen muziek die hapklaar binnengaat, maar als het muntje valt, schuiven de puzzelstukjes op zijn plaats en is dit een lekker opgefokte bom van een schijf. Klassieke heavy metal, een portie thrash en wat black metalriffjes bij elkaar gecombineerd met een beest van een zangeres: een recept voor succes, so blijkt.
