Wie geboren is in Yorkshire en als kind een koperblazer leert bespelen, heeft geheid banden met de brassbandscene. Voor Ian Bousfield geldt dat niet anders: als uk van zeven leert hij trombone en op zijn dertiende wordt hij al solotrombonist bij de National Youth Brass Band of Great Britain. Amper een jaar later troont hij de Yorkshire Imperial Band naar de overwinning in de regionale kampioenschappen in Yorkshire én de National Brass Band Championships of Great Britain. In 1988, 24 is hij dan, wordt hij principal trombonist voor het London Symphony Orchestra. Sinds zeven jaar bekleedt hij die positie bij de Weense staatsopera en het filharmonisch orkest van Wenen. Hoewel hij net als vele jonge trombonisten wel kennis maakt met de klassiekers van Arthur Pryor, slaat de vonk pas over wanneer hij in 1997 Ron Barron hoort, solist bij het Boston Symphony Orchestra. 'Pryor Engagement' is een eerbetoon aan de Arthur Pryor, zijn muziek en zijn stijl.
Arthur Pryor (1870-1942), bijgenaamd de Paganini van de trombone, is zowat de meest tot de verbeelding sprekende Amerikaanse trombonist. Als kind raakte hij gefascineerd door de ragtime van Scott Joplin, net als hij afkomstig uit Missouri. Hij leerde viool, basviool (contrabas), tuba, alto en ventieltrombone totdat zijn vader hem een schuiftrombone gaf en dat bleek een schot in de roos. Pryor schopte het zelfs tot solist en bandleader in het orkest van John Sousa.
Tevens zijn er enkele bekende composities van zijn hand, waarvan er negen op deze cd staan. Daarvan zal de door hem herwerkte Schotse traditional 'Blue Bells of Scotland' het bekendste zijn. Het werd dankzij duizelingwekkende solo het standaardwerk voor trombone en euphonium. Hier kan de solist de grenzen van zijn meesterschap tonen, zowel op technisch als lyrisch vlak. De wals 'La Petite Suzanne', 'Thoughts Of Love' en 'Love's Enchantment' zullen velen evenmin onbekend in de oren klinken. Drie andere werken behoren tot het repertoire dat hij kende en ook speelde: 'The Holy City' (Stephen Adams), de bloedmooie ontroerende ballade 'Non E Ver' (Tito Mattel) en 'Oh Dry Those Tears' (Teresia Del Riego). De afsluiter, een eigen bewerking van de klassieker 'Annie Laurie' mag doorgaan voor hoogtepunt van de cd: meer nog dan in de andere nummers ontstaat hier een symbiose van Bousfields virtuositeit, zijn muzikaliteit en zijn sound.
Vreemd genoeg bevat deze selectie geen enkel nummer van zijn geliefde ragtimerepertoire, maar dat mag de luisterpret niet drukken. Vermeldenswaard is ook ten slotte ook de begeleiding door de Black Dyke Band: mooi gedoseerd zodat de solist alle ruimte krijgt.
Meer over Ian Bousfield
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
