Met avant-gardistische metal kan elkeen twee kanten op: ofwel is het vernieuwende aspect een schot in de roos, ofwel raakt het kant noch wal. Met het Poolse Iblis gaat het toch net dat beetje meer de tweede richting uit, hoewel de heren erg hun best doen om iets afwijkends te brengen. 'Menthell' is in elk geval geen makkelijke brok muziek.
Ergens rijst het vermoeden dat in een ver verleden Iblis meer black metal speelde. De redenen daarvoor zijn legio: vaak doet de gitaarsound daar aan denken (dat gruizige karakter met scherpe randjes), een aantal riffs zijn duidelijk Noors geïnspireerd (het kille karakter) en als de band het gaspedaal intrapt zijn echte blastbeats nooit veraf. Toch doet Iblis iets compleet anders, iets wat vooral gekenmerkt wordt door een hang naar freejazz. In de songs wordt vrijelijk geëxperimenteerd en soms lijkt het zelfs alsof er volop werd geïmproviseerd, wat natuurlijk het geheel niet bepaald doorzichtig maakt.
Iblis laat in ieder geval elke luisteraar de hele tijd op de toppen van de tenen staan, want voorspelbaar is het werkelijk nooit. Maar toch is er een enkel element van de klank dat het geheel beduidend tegenwerkt, en dat is de zang. Die is constant op het randje (en soms erover) van vals, en dat werkt erg storend en vermoeiend. Artistieke vrijheid is één ding, maar als het plaatje aan het eind van de rit niet blijkt te kloppen, zit elkeen met de gebakken peren. Wel bijzonder jammer dat de zang zoveel aandacht weghaalt van de rest van de muziek, want daardoor mist een luisteraar misschien de puikere momenten.
Iblis doet een bijzonder dappere poging om iets nieuws en aparts te brengen en daarvoor verdienen ze respect, maar het eindresultaat knalt toch niet echt zoals het hoort. Te veel songs hangen als los zand aan elkaar en de zang werkt erg storend. Een gemiste kans, noemen ze zoiets.
