De New Yorkse new wavers van Interpol debuteerden in 2002 met het magistrale ‘Turn On the Bright Lights’, een duister postpunkepos waar Joy Division en de jaren tachtig niet veraf waren. Opvolger ‘Antics’ (2004) en major label-debuut ‘Our Love to Admire’ (Capitol, 2007) consolideerden het succes, maar haalden muzikaal niet het niveau van de bejubelde eersteling. Hun vierde, titelloze langspeler wordt weer uitgebracht op een klein label en heet “een terugkeer naar de beginjaren”.
Na de voltooiing van het album raakte bekend dat bassist Carlos Denger de band verliet, maar ‘s mans elegante, donkere baspartijen zijn ook hier weer alom tegenwoordig. Geven ook present: de innemende grafstem van frontman Paul Banks, de galmende gitaarpartijen van Daniel Kessler en het hoekige slagwerk van Sam Fogarino. Het resultaat bevat helaas te veel vulsel en te weinig echt memorabele songs.
Opener ‘Succes’ drijft als vanouds voort op een stuwende ritmesectie, die overgoten wordt met weidse gitaarriedels en slepende vocalen. Een meesterlijke binnenkomer à la ‘Pioneer to the Falls’ (het prijsbeest van ‘Our Love to Admire’) is het echter niet. ‘Memory Serves’ klinkt tegelijk gracieus, meeslepend en beklemmend, maar mist toch de urgentie, de dadendrang en de hartstocht van een echt opwindende song à la ‘Obstacle 1’. Het meanderende, met piano en smachtende backing vocals aangedikte ‘Lights’ komt dicht in de buurt van een waardige climax, net zoals het gejaagde refrein van ‘Barricade’.
Het pianogedreven ‘Always Malaise (The Man I Am)’ kent een bezwerende coda met een echoënd gitaarmotiefje en roffelende marsritmes, maar de statische drumpartij van ‘Safe Without’ wringt het opgebouwde momentum zorgvuldig de nek om. Op ‘Try It On’ doet Interpol een bescheiden poging zijn muzikale horizon te verruimen, met succes: de frenetieke ritmiek, breed uitwaaierende gitaarsoundscapes en toefjes elektronica maken dit intrigerende miniatuurtje misschien wel het beste nummer van de plaat. Het afsluitende duo ‘All of the Ways’ en ‘The Undoing’ trekt die trend dan weer te ver door en blijkt meer sfeerschepping dan boeiend songmateriaal.
De kans dat Interpol ooit nog een klassieker als ‘Turn On the Bright Lights’ op zijn conto mag bijschrijven, lijkt eerder klein. Hoewel de groep met zijn nieuwste langspeler illustreert het songschrijven niet verleerd te zijn, baadt het geheel in een te gezapig sfeertje om een blijvende indruk na te laten. Enkele bescheiden klasseflitsen niet te na gesproken, blijft dit dus voer voor de fans alleen.
Meer over Interpol
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
