'Valley of Smoke' heeft te maken met het consumeren van fikse dosissen wiet. Nu dat even duidelijk gesteld is, nog een andere bemerking: dit is een onwaarschijnlijk sterk album. De heren van Intronaut hebben nog steeds hoekige en warse kantjes, maar deze keer zijn die in geweldig pakkende songs gegoten, wat maakt dat het geheel swingt als een lichtjes onvoorspelbare tiet.
Kern van het geluid bij Intronaut is de verrassende ritmesectie. Jazeker, er zijn erg potige en zompig klinkende sludgeriffs aanwezig, en tijdens een aantal interludia mag de gitaar even op de voorgrond treden, maar de erg afwisselende drumpatronen en de haast onnavolgbare basloopjes zijn de blikvangers van het geheel.
Intronaut nestelt zich genregewijs bij acts als Mastodon, Kylesa of Baroness, maar is toch weer erg anders dan die groepen. Doordat deze jongens nu veel vaker cleane zangpartijen gebruiken, is het spectrum opengetrokken en laten zij tussen het geschifte geweld vaker haast introspectieve passages komen, die het ene moment heerlijk out there zijn, en het volgende rustig jazzy. Het is dat hak op de tak springen dat Intronaut haast tot een kunst heeft verheven, en het sterke is net dat alles zo natuurlijk in elkaar overvloeit.
Het is haast onbegonnen werk om er een paar songs uit te pikken die boven de rest uitsteken. 'Elegy' focust zich als eerste song eerder op het brutere werk, het titelnummer is een erg relaxt instrumentaal moment, waar die heerlijke basklank mag overheersen (net als bij 'Past Tense', trouwens) en 'Miasma' is erg grillig, maar dan op een goede manier. Intronaut schakelt moeiteloos over van de ene naar de andere passage, en overgangen die op papier gedoemd zijn om te mislukken, laten zij met veel gevoel gewoon gebeuren.
Wie eerder vernoemde bands een warm hart toedraagt, mag zeker en vast Intronaut een kans geven. Deze heren behoren misschien grofweg tot hetzelfde genre, maar zij hebben er alweer een geheel eigen kijk op, een die een onwaarschijnlijk sterke plaat heeft afgeleverd.
