De Tilburgse band Intwine heeft zijn eigen crisis moeten doorworstelen. Door een jarenlang juridisch gevecht om onder het juk van major V2 uit te komen, hebben twee bandleden het strijdperk verlaten. De reeds acht jaar durende historie van Intwine was anders keurig begonnen. De groep is samengesteld uit vrienden op de Fontys 'Krezip' Rockacademie en heeft een zanger aan het roer die de finale van Idols de rug toekeerde om met zijn groep verder te kunnen. Maar nu is er dus eindelijk een vierde plaat, uitgebracht op een obscuur Duits label dat de heren wel de nodige creatieve vrijheid gunt. Het lijkt dan ook bij wijze van wraak dat het kwintet op 'Kingdom of Contradiction' zijn oude songs volledig opnieuw ingespeeld en geïnterpreteerd heeft en met inbreng van de nieuwe krachten zomaar eventjes met zestien songs op de proppen komt.
Dat is niet de enige vorm van boosheid die te bespeuren valt. Nooit klonk Intwine immers zo mokerend als op dit album. Enkel al single 'Perfect' is een stevige pannenkoek in het aangezicht. Geluidsmuren van wilde metalgitaren waarover de zweverige zang van Roger Peterson uittorent, blijven de karakteristieke sound van de band bepalen. Er is duidelijk geluisterd naar voorbeelden als Alice in Chains, Staind of zelfs Limp Bizkit. En dat levert ontzettend mooie momenten op. Oude single 'Perfect' is in zijn nieuwe jasje een nu-metal song met mooie elektronische details op de achtergrond en 'For Goodness Sake' trekt helemaal de sfeerschuif open in een erg rijk arrangement. Ook de Caribische roots van zanger Roger en gitarist Jacob komen –zei het meer latent dan vroeger- opnieuw aan bod. De aparte crossover tussen reggae en metal komt niet enkel uit de verf in die eerste krachtsingle, maar ook in een voortreffelijk 'No Ones'. Helaas blijken al deze middeltjes onvoldoende garanties voor succes te geven. Aan de band kleeft immers een geluidsformule die al enige tijd over zijn hoogtepunt heen is en dan volstaat een erg volle, uitgebalanceerde Amerikaans-klinkende productie niet. Bovendien legt de tenenkrullende Police-cover 'Walking on the Moon' waarbij niemand minder dan Sarah Bettens (!?) ten tonele verschijnt, de vinger op een pijnlijke wonde. Songs waarvan meer dan de helft van de tekst bestaat uit "oheeehee", "waahaaa" of "oejeeeahh": daar zullen ze op de rockschool niet mee kunnen lachen. Iets meer snoeiwerk waardoor een tiental goede oude nummers in een stevige, nieuwe jas waren gebleven had volstaan.
Intwine wil het verleden duidelijk wat van zich afschudden, vandaar de op zich nogal vreemde keuze oude muziek opnieuw op te frissen. Feit is wel dat de band sterker dan ooit uit de hoek komt. Helaas ruikt het decor waarin de band opereert niet meer helemaal fris. Een kortere, meer gebalde plaat met iets meer diversiteit volgende keer alstublieft!
Meer over Intwine
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
