Er bestaat allicht geen enkele muziekliefhebber meer die geen naam kan opnoemen van een tweekoppige garagerockband. Het Canadese duo Japandroids houdt zich al meer dan vijf jaar staande in de wereld van energieke, virtuoze en weinig podiumvullende gezelschappen. Hun inmiddels drie jaar oude debuut ‘Post-Nothing’ kreeg aanvankelijk te kampen met wat label- en promotieperikelen, maar werd door Pitchfork dusdanig opgehemeld dat wereldwijde erkenning en doorbraak toch spoedig volgde. Na een lange, waanzinnig drukke periode van meer dan 200 shows in meer dan 20 verschillende landen, wat hen een stevige livereputatie heeft opgeleverd, is ‘Japandroids’ de studio ingedoken voor opvolger ‘Celebration Rock’, een album dat momenteel volop met liveshows bekrachtigd wordt.
Een plaat als ‘Celebration Rock’ kan niet beter aanvangen dan met het geknal van vuurwerk. Stampende drums vallen in, er komt een fuzzy gitaar bij … en dan gaan de sluizen open, inclusief rammelende gitaren en meerstemmige zang, zoals het hoort. Een sound die een volledige band evenaart, vult de ruimte, zoals het hoort. Een golf van energie stroomt uit dit korte album, zoals het hoort. Maar Japandroids doet toch wat anders dan de meeste rockduo’s. De heren prefereren vlotte popmelodieën boven psychedelica en stevige bluesakkoorden en komen daardoor ontzettend fris en luistervriendelijk uit de hoek.
Ook al ondergaat ‘Fire’s Highway’ een climax met stevig opklimmend gitaarwerk, toch refereren “ooh”-achtergrondzang, hitsige dancedrum en sterke gitaarriffs aan een op en top Brits karakter dat alle vormen van punk of garage overstijgt. Japandroids wordt vaak gecategoriseerd als postpunkband, maar met ‘Celebration Rock’ komt een label als indiepopgroep dichter in de buurt. De Canadezen klinken verrassend hip en krachtig, niet alleen dankzij de charismatische zang van Brian King, maar zeker ook dankzij hun veelzijdige songstructuren, die extra bruggen durven inbouwen zonder hun drive te verliezen.
Toegegeven, het mag ook al eens een keertje wat steviger rechtdoor. ‘For the Love of Ivy’ charmeert met zijn vervormde zang, luide bluesakkoorden en speedritme op snaredrum wat voor vuur en razernij zorgt. Maar dit album moet het toch voornamelijk hebben van zijn muzikale finesse en aangename, harmonieuze melodieën (die hopelijk op podium ook zo afgewerkt klinken). Een licht psychedelische powerpopsong als ‘Adrenaline Nightshift’ laat tweestemmigheid de wall of sound mooi aanvullen en knipoogt daarmee naar indiebands uit de jaren ’90 als Sugar of Dinosaur Jr. Wat bovendien extra in het voordeel spreekt: het tweetal weet wanneer het goed is geweest en houdt het met twee kantjes van telkens vier fantastische liedjes voor bekeken. Nog even terug wat vuurwerk knallen en het zit erop.
Japandroids heeft met ‘Celebration Rock’ gescoord. Het album combineert het hippe karakter van een rockduo (en de nog steeds erg straffe kwaliteiten om met enkel drum en gitaar een volwaardige sound neer te zetten) aan een modern Brits gitaarpopgeluid. Een zwart-wit plaatje met een paar foto’s, acht liedjes, twee jongens: eenvoud siert.
