Jeremy Jay? Een rare, maar vrij productieve snuiter is het. Deze Californische liedjessmid is de zoon van een Amerikaans componist en een Franssprekende moeder uit Zwitserland. Jeremy is ondertussen naar Parijs verhuisd en kwam na één EP (2007) en twee langspelers (2008 en 2009) met een derde LP op de proppen die ‘Splash’ werd gedoopt. Net als op de eerdere opnames valt hij ook nu moeilijk in een hokje te stoppen. Gelukkig helpt de goede kerel de criticasters een handje: hij omschrijft z’n muziek namelijk zelf als Pavement dat Sonic Youth ontmoet ten tijde van hun album ‘Evol’ én ingespeeld door Siouxie Sioux, voor de duidelijkheid: de zangeres van Siouxie and the Banshees.
Het net verschenen ‘Splash’ is een vrij kort album (negen tracks) dat zich, zoals Jeremy zelf al liet verstaan, op vrij verscheiden invloeden kan beroepen. Naast de eerdere aangehaalde bands en personen vallen ontegensprekelijk nog andere namen en stijlen uit de kast. Het eerste nummer van het album, ‘As You Look Over the City’ baadt in een postwave-sound waarin hij Morrisey aan het woord lijkt te laten, inclusief gemompelde ‘hmmm’s’ en ‘nanadada’s’. Sterk contrasterend, maar helemaal niet storend, is de feelgoodpop tijdens ‘Just Dial My Number’. Zoals het kan worden verwacht binnen deze muzikale stroming is dit lied een schoolvoorbeeld van een oorwurm (melodie en tekst). “Ring, ring, ring on my telephone”. Het titelnummer sluit vervolgens opnieuw aan bij het postwave-geluid, evenals ‘It Happened Before Our Time’. ‘A Silver of a Chance’ en ‘Hologram Feather’ tappen uit een héél ander vaatje. Hier lijkt Jeremy Jay, zowel qua stijl als stemklank, zijn uiterste best te doen om te klinken als Herman Dune, de Zweeds-Franse antifolkgroep. Met ‘This is Our Time’ gaat het terug naar de jaren tachtig. Voor de song is de mosterd gehaald bij Suede, maar dan in een relatief sobere vorm. Wel is de outro van loeiende gitaren opvallend.
Misschien is het fout om het zo te stellen, maar pas tijdens het voorlaatste nummer, ‘Someday Somewhere’, lijkt Jeremy Jay enkel en alleen door het ontbreken van onweerlegbare invloeden tot een eigen geluid te komen. De beste omschrijving is waarschijnlijk een hutsepotje van alle genres en subgenres die op het album te horen zijn. De afsluiter van ‘Splash’ (‘Why is this Feeling So Strong?’) sluit ten slotte weerom aan bij antifolk van Herman Dune.
Het is áltijd moeilijk om een oordeel te vellen over platen waarvan de verschillende liedjes nagenoeg allemaal doorslagjes zijn van andere bands, vooral als het wel goeie doorslagjes blijken. Geen oordeel dan maar, of toch: een zes? Doe maar een zes voor de begeestering waarmee alles gebracht wordt. Nu maar hopen dat het volgende album dat Jeremy Jay dit jaar nog brengt iets meer originaliteit in zich draagt, want toegegeven: hij heeft het in zich.
Meer over Jeremy Jay
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
