Het proeft toch altijd een beetje klef, een plaat die wordt uitgebracht terwijl de artiest in kwestie al meer dan een decennium in de Eeuwige Jachtvelden ronddoolt. Maar vooraleer commerciële beschuldigingen te uiten … het gaat hier om The Ramones, een van de puurste, meest oprechte punkrockbands van de 20ste eeuw. Blijkbaar had frontman Joey Ramone nog wat opgenomen songs in zijn kluis liggen. Die zijn nu opnieuw ingespeeld en worden zo terug tot leven gewekt bij wijze van eerbetoon aan het veel te vroeg overleden rockicoon.
Het respect druipt er in elk geval van af, want op ‘…Ya Know?’ (de woorden die het meest uit Joeys mompelmond vloeiden) passeren groepsleden van leeftijds-punkgenoten als Dictators, Plasmatics, Joan Jett of Patti Smith Group. Ondanks die referenties toch even verduidelijken: het gaat hier niet om een punkplaat, maar een singer songwritersalbum van punkveteraan Joey Ramone. Dat is een fundamenteel verschil, want akoestische instrumenten, ingetogen arrangementen en een vooral naar Ramonenormen nogal langzame drive staan centraal. Verwacht geen “1, 2, 3, 4”-speedgeram (zoals de dikke minuut durende Ramones songs live steevast werden ingeluid), maar eerder de zoektocht naar overreding en een sterke melodie.
Het duurt tot de vijfde track vooraleer het typisch swingende rock’n’rollspel van The Ramones de kop opsteekt. Op ‘I Couldn’t Sleep’ valt alles dan ook netjes op zijn plaats. Want hoewel opener ‘Rock’n’Roll Is the Answer’ een poprocksong is met een leuk, samengezongen anthem als refrein, gedijt de nasale stem van Joey toch best in een iets woester gitaarkader waarin hij de melodie van het snaarinstrument kan volgen met kort bekkende uithalen en mooie melodieuze glijders.
Ook nu vormen eenvoud en sterke riffs echter weer de toverformule. De titel van elk van de vijftien songs vat de tekstuele inhoud ervan vaak voor 90% samen. En dan komen boodschappen als ‘What Did I Do to Deserve You?’ of ‘Merry Christmas (I Don’t Want to Fight Tonight)’ – een remake van de klassieker uit 1987 – erg overtuigend over. Laat dat bij ‘Party Line’ misschien net wat minder duidelijk zijn, waar de rock wel heel ver zoek lijkt en Joey Ramone wel op de Caraïben lijkt te vertoeven.
Het is wat logisch dat er weinig echte samenhang is op ‘…Ya Know?’. De plaat bewijst dat peetvader Ramone naast zijn band muzikaal heel wat meer ruimdenkend was. Spijtig genoeg zorgt dat niet altijd voor even groot vuurwerk als in zijn alom gekende begeleidingsband, maar wie zijn oude rock’n’rollhart weer even wat sneller wil doen slaan of zijn stretch jeans en leren vest nog eens wil aantrekken, mag deze cd toch gerust in de speler steken.
