Brahms' twee sonates voor cello liggen 24 jaar uit elkaar en werden geschreven in 1862 en 1886. Brahms koos de cello en niet de meer voor de hand liggende viool als instrument voor de eerste sonate die hij schreef, een keuze die ingegeven werd door zijn voorliefde voor het warmere timbre van het instrument. Het is, samen met 'Ein Deutsches Requiem' en het trio op.40 een van de werken die gecomponeerd werden na de dood van Brahms' moeder en samen met die werken deelt het dezelfde droevige sfeer, afwisselend treurend en troostend. De tweede sonate werd geschreven toen Brahms zich als alom gerespecteerde componist in Wenen had gevestigd. Toch had dit vierdelige werk (een structuur die het deelt met het tweede pianoconcerto) oorspronkelijk niet meteen evenveel succes als de eerste sonate, mogelijk omdat Brahms zich harmonisch op (voor die tijd) vreemde grond begaf. Het Franse duo Anthony Leroy en Sandra Moubarak voeren beide werken uit en als extraatje worden beide sonates afgewisseld met transcripties van twee liederen: 'Anklange' op.7 en 'Die Mainacht' op.41.
De eerste sonate opent in de juiste droevige begrafenissfeer. De voorzichtige, bijna eerbiedige inzet van de cello verraadt veel muzikaliteit. Introverte passages behouden hun ingetogenheid maar deze cd biedt doorgaans heel bewogen sonates, vol romantisch pathos en contrasterende gemoedswisselingen. Bij momenten doet deze dramatische muziek dan ook veel aan Schumann denken, met zijn wilde lijnen en vrije tempo. Een meer klassieke benadering, meer beheerst vindt men vooral in de middeldelen, in het 'Allegretto quasi menuetto' van de eerste of in het tegenthema uit het eerste deel van de tweede sonate. Het openingsdeel van de tweede sonate bezit een nobel, zelfs heroïsch karakter, vol vuur en enthousiasme. Het scherzo komt onrustig en getormenteerd over, geeft de luisteraar nauwelijks respijt.
Klein minpuntje is dat de opname soms redelijk droog klinkt. Voor de cello stoort dit minder maar de piano komt soms nogal hard naar voren. Relatief weinig galm en een heel heldere aanslag zorgen zeker in de tweede sonate voor een luisterervaring die heel direct overkomt. Een opname die wat meer omfloerst klonk was misschien beter geweest. Toch is het enthousiasme waarmee beide muzikanten deze werken spelen heel verleidelijk. Met een interpretatie die door en door romantisch klinkt en veel ruimte overlaat voor dramatiek blijft dit een boeiende cd, die Brahms' cello sonates alle eer aandoet.
Meer over Johannes Brahms
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
