De acteur die John Coffey speelde, de goedaardige zwarte reus die in de film ‘The Green Mile’ ter dood wordt veroordeeld maar de muizen in zijn cel alle liefde toebedeelt, is niet meer. Toch leeft dit karakter duidelijk voort in het collectief geheugen, al is het maar omdat in Nederland een bandje is opgestaan dat zich genoemd heeft naar dit spraakmakende personage. Dankzij Sellaband.com, het internationale equivalent van Sonicangel waarop fans een virtueel aandeel van hun favoriete groep kunnen kopen, konden de vijf Utrechtse jongelingen naar de fabuleuze Studio Grondahl in Zweden trekken om er onder toekijkend oog van producer Pelle Grunnerfelt (The Hives, Refused) aan hun tweede langspeler ‘Bright Companions’ te werken. Het resultaat mag er wezen, want het album bevat niet enkel een stevige dosis punk, hardcore en screamo geweld, maar slaagt er ook in de oneindige live-energie netjes aan de melodieuze sterkte van het vijftal te koppelen.
De opmerkelijke verschijning op het Europese talentfestival Eurosonic heeft dit gezelschap natuurlijk ook het nodige zetje gegeven, het zetje dat Redfield Records heet en in Duitsland gevestigd is. Het heeft er allemaal voor gezorgd dat ‘Bright Companions’ - getiteld naar een gedicht van Ralph Waldo Emerson dat verwijst naar de soms hechte connectie tussen mensen - een internationale uitstraling heeft. Alleen al voor het luxueuze digipack vol sterke foto’s zijn kosten noch moeite gespaard, en ook op muzikaal vlak klinkt het album heel eigen en afgewerkt en blikken de vijf heren een stuk verder dan de doorsnee noiseformatie.
Het spreekt voor zicht dat een band als John Coffey met overstuurde gitaren en stemmen goochelt en voor een wall of sound zorgt met afwisselend schreeuw- en samenzang. Hun liedjes zitten echter ook boordevol hoeken en haken, melodieuze kopstoten en subtiele details. Enkel al opener ‘Announce’ vangt aan als stonerrocker, maar bevat zowel pompende hardcore als harmonieuze gitaarfragmenten. Dan wordt nog niet gesproken over de elektronische frutseltjes op de achtergrond of de bewust iets te hoog jankende gitaarsolo middenin. Dat alles wordt er op een goede drie minuten en tegen een waanzinnig tempo door gejaagd. De heren delen wel elf van dit soort van 10.000 volt-stroomstoten uit.
Net wanneer het vuur wat minder laait, zoals de met een rollende bas en in ¾ aanvangende titeltrack, gooit zanger David Achter de Molen zijn screamo tirades in de strijd en worden momenten van harmonieuze zang overdonderd door te luid afgestelde versterkers. Zo gaat ook dit nummer weer naar een verdoemenis vol power en energie, afgesloten met een brullend “we can never change!”. De boog staat permanent gespannen. Rust hoort bij pensioen en John Coffey gaat duidelijk liever strijdend ten onder. Misschien mag een stukje handenklapritme en samenzang (‘Me vs. I’)? Ok, dat wordt dan wel overdonderd door een mist van gitaarnoise en tegenwerkend getier. Waarom kan er niet even een lekker oubollige bluessolo bij (‘Oh, Oh, Calamity’)? Goed, maar dan moet wel ook meteen het drumstel in elkaar geramd worden. Zo geeft dit kwintet keurig gestalte aan een tienergeneratie van ongeduld, opstandigheid en ongebreidelde creativiteit, iets waarvoor mensen met een meer gezegende leeftijd al gauw passen.
John Coffey duikt in het steeds populairder wordende wereldje van noiserock, maar laat dat tegelijkertijd ook keurig links liggen. Op een dik half uur walst deze plaat, die vraagt om een luid volume, jan modaal de bomen in. Met songs die binnen hun beperkte speelduur ook voortdurend kantelen, nieuwe structuren aanboren en van genre wisselen zonder hun karakter te verliezen, biedt ‘Bright Companions’ niet enkel een stevig stuk energie, maar ook keurige muzikale finesse.
