Josh Ritter, een 29-jarige Amerikaanse singer-songwriter, wordt her en der al door de pers vergeleken met Bob Dylan. 'The Animal Years' zou zijn grote doorbraak moeten zijn na 'The Golden Age of Radio' (2002) en 'Hello Starling' uit 2003, twee platen die door de Amerikaanse critici goed ontvangen werden, maar in onze contreien zo goed als onbekend bleven. De vergelijking met Dylan is te makkelijk: een man die epische nummers zingt begeleid door een gitaar en folkarrangementen. Basaler kan haast niet. Ritter heeft een zachte, intense stem die zijn poëtische, eerlijke verhaal met de perfecte intonatie en het gepaste gevoel kan brengen. Ritter toont zich een gevoelig meester in het schrijven van inventieve (folk)verhalen die worden bijgekleurd met subtiele, speelse elektronica of met een zinderend orgel. De teksten van Ritter zitten vol beelden als slagvelden, koetsen en boerenmutsen worden gecombineerd met vaak christelijke beelden die kritisch gebruikt worden. Deze americana-man heeft een gouden hart en groot socio-politiek bewustzijn. Daarboven zet hij die zo om dat de nummers nooit irritant moralistisch worden.
Opener 'Girl in the War' is meteen een schot in de roos: overduidelijk een anti-oorlogsstatement is de tekst een dialoog tussen St. Peter en St. Paul die bediscussiëren hoe ze in godsnaam in die Irakoorlog terecht zijn gekomen. Because the keys to the Kingdom got lost inside the Kingdom / And the angels fly around in there but we can't see them. Een korte gitaartokkel is de ruggegraat van het nummer. Deze wordt ondersteund door een diepe, slome drum. Het nummer is tevens een voorbeeld van het betere productisewerk. Het is bijzonder doordacht opgebouwd met dragende strijkpartijen die het naar een ander emotieniveau sturen. Gitaarklanken worden achteruit afgespeeld, klokjes, diepe piano en een huilende Ritter maken het nummer tot gebalde wanhoop en introverte frustratie pur sang.
'Monsters Ball' getuigt van de simpele, minimale middelen die Ritter gebruikt om een optimaal effect te verkrijgen. Een lange orgelnoot zuigt zich door zowat het hele nummer en de drum blijft hetzelfde dravende ritme rustig roffelen met borsteltjes. Ritters stem is voorzien van een lichte reverb en krijgt van gezelschap van een hoge tweede stem wat een vurige nostalgie met zich meebrengt. Een hoogst intieme en melancholische pianosolo breekt het nummer open.
Mooi is dat Ritter op 'The Animal Years' nooit een zweem van arrogantie of vernieuwingsdrang profileert. Hij streeft naar eerlijke muziek met eenvoudige middelen. De nadruk ligt op Ritters verhalende melodieën en zingende teksten. Verstandige arrangering en een propere productie maken van dit volwassen plaatje een aangename luisterervaring die toch ook grotere thema's dan enkel liefde en consoorten aan durft.
Meer over Josh Ritter
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
