Bijna vijftien jaar geleden had saxofonist Joshua Redman nog niet de naambekendheid die hij tegenwoordig geniet. Deze live-set uit 1998 meteen na opname op de markt brengen, zou dus een commercieel niet bijster interessante zet geweest zijn. Een flink aantal jaren later heeft Redman echter bewezen een van de belangrijkste "jonge" jazzmuzikanten van het moment te zijn, die onderweg ook mensen als Brad Mehldau trof en op die manier zijn status verder vestigde. Een platencontract bij Blue Note en albums in verschillende bezettingen zijn de ingrediënten van een succesvolle carrière waar Redman zelf de belichaming van is. En door het bewandelen van de dunne koord tussen hippe, eenvoudige, funky jazz en meer intellectueel triowerk, heeft hij hevige voor- en tegenstanders gekregen.
'Love for Sale – Live in Tokyo at the Tokyo Blue Note' moet men zien als vrij licht verteerbare Redman-kost. Niet dat hij de vijf nummers vlot en zonder poespas door het keelgat van hongerige jazzwolven giet, wel omdat het allemaal ook moeilijker kan dan wat Redman hier presteert. Gelukkig is complexiteit nog steeds geen graadmeter voor de waarde van een artistiek product en met het hevig swingende 'Last Rites of Rock and Roll', een meer dan vijftien minuten durende funky jamsessie is meteen de toon gezet voor wat een intens optreden is waarin vier muzikanten zich volledig geven. In het openingsnummer betoont Redman zich een virtuoos improvisator en ook pianist Aaron Goldberg komt meteen aanzetten met een solo die zijn stijl kenmerkt: bedachtzaam en spelend met repetitieve motieven, die gaandeweg worden geïntensiveerd. De absolute climax is een energieke solo van Gregory Hutchinson aan de drums, diegene die vooral naar volume toe een immense opbouw in zijn improvisatie legt.
In 1998 had Redman pas een opname uit waarvoor hij tijdloze klassiekers van Joni Mitchell had bewerkt, en het tweede nummer van de set – het breekbare 'I Had a King' – is daar een van. Hiervoor legt Redman de sopraansax terzijde en neemt hij de sopraan ter hand, waar hij een heel zachte, vindingrijke improvisatie uit laat opborrelen. Alweer legt Goldberg een soortgelijke improvisatie neer, deze keer echter iets minder geïnspireerd. Het volgende nummer, 'Chill', mag Reuben Rogers met een vettige baslijn openen, waaronder Hutchinston een simpel, maar doeltreffend ritme plaatst. Het tempo en wat daarop volgt heeft voeten in de aarde bij de blues en de funk, maar Redman laat zich nooit verleiden tot al te eenvoudige solo's. Na Goldberg mag Rogers overigens een heerlijk brede solo spelen, waarna men terugkeert naar het thema. Redmans altsaxofoon wordt vervolgens bovengehaald voor het swingende 'Love for Sale', een compositie van Cole Porter. Ook op dit instrument blijkt Redman een schitterend instrumentalist, die zowat alles wat bij hem opkomt in een coherent geheel te grabbel gooit. Slotnummer 'Yesterdays' begint dan met een intens solostukje van Redman zelf, waarna het nummer eveneens aan het flirten slaat met funkritmes, om zo een krachtig einde te bereiken, waarin Redman zelfs even de James Brown-achtig (sax)geschreeuw bovenhaalt.
In zijn geheel is deze evenwichtige, intensieve set dus zeker aan te bevelen, vooral voor wie houdt van expressieve jazz met vlotte wendingen en inventieve solo's, maar zonder veel vernieuwingsdrang. De korrelige, clichématige regie maakt deze dvd overigens niet bijzonder aangenaam, maar wie het voor de muziek doet, neemt de slappe beelden er maar wat graag bij.
