Traag. Er zijn van die titels die de lading volledig dekken en dat is in het geval van 'Slow' de nagel op de kop. De gitarist Juozas Milasius riskeert op geen enkel moment van de plaat een Belgische monsterboete voor te snel gitaarspelen. Hoewel de gitarist in verleden vriend en vijand maakte met pure noise en abstracte zoektochten in de relatie tussen geluiden, schetst hij op 'Slow' een vibrerende droom waarvan de soundtrack bestaat uit uitgesponnen klanken en galmende harmonieën die elkaar opzuigen als inkt op vloeipapier.
In "Icy" slaagt Milasius er in een verstilde, glaciale wereld op te bouwen. Een hoge toon zet een in galm verdrinkend akkoord in dat licht overstuurd wordt. De noot fungeert als pedaalnoot voor het akkoord dat traag aanzwelt en afbouwt. Complexiteit is niet aan de orde. 'The Rowels of Spurs' is iet of wat up-tempo met rollende, zwaartillende gitaarslagen die een bezwerende melodie trachten te vormen. De in reverb verdronken lijn wordt doorklieft door een heen en weer waaiende melodie. Drie minuten lang gebeurt er zo goed als niets opwindends in deze muzikale permafrost om dan even voor het einde even de impressie van een beginnende sneeuwstorm op te wekken. Een voor dit album drastische verandering in ritme en dramatiek evoceert het begin van een sneeuwstorm, die helaas snel gaat liggen en onverstoord verder gaat waar deel één opgehouden was.
'Pawnshop Accountant' en 'Spray Drift' refereren aan kille blues met piekerend gitaargetrek en meditatieve melodieën. Echo's van Marc Ribot vliegen door het introspectieve 'It's Rare Air Here'. In de hoge regionen zingt de gitaar eenzaam en zagend zijn langzame melodie. Dromerige, diepe harmoniën en macaber geritsel vullen de achtergrond op.
Elk nummer heeft zijn eigen innerlijke kracht, maar als album komt 'Slow' tekort. De Let concentreert zich vooral op sfeer en zijn zijn ideeën zelden fris te noemen. De luisteraar wordt dan ook veertig minuten gezapig is slaap gewiegd.Het schetst een minimalistisch landschap waarin geen plaats is voor risico's of verrassingen. De luisteraar zit gevangen in een kale cel en moet kiezen: zich berusten in zijn desolate lot of ten ondergaan. In het licht van de Lets interesse voor lawaai, kunnen we 'Slow' provocatief noemen, maar als zelfstandig album sluipt het adjectief "saai" toch even in de mond.
Meer over Juozas Milasius
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
