Sinds 1999 streeft Kammerflimmer Kollektiv naar een subtiel samengaan van klassieke muziek met meer hedendaagse genres. Kammerflimmer gebruikt bijna uitsluitend het klassieke instrumentarium om zo rock, elektronica, techno of jazz te spelen. Toegegeven, de opzet van dit combo klinkt verdacht veel op dat van onze eigenste D.A.A.U., maar toch laten de Duitsers op 'Jinx' een uniek geluid horen. Het Kollektiv maakt heel inventieve en doorleefde muziek waarbij de extase nooit veraf is.
De openingstrack 'Palimpset' mag nog wat ingetogen beginnen, toch gaat ook deze track al richting extase. Uiteindelijk zal het album uitmonden in een vrijelijke kakafonie waarbij de muzikanten elke vorm van realiteit verlaten hebben. Maar voor Kammerflimmer Kollektiv helemaal over de rooie gaat, staan er nog zes muzikale parels op het programma. Titeltrack 'Jinx' is een zeven minuten durend meesterstuk dat de luisteraar al in een eerste opperste staat van vervoering brengt. Een stuiterende beat wordt gevolgd door een tranceopwekkend gezang. Het lijkt alsof Marianne Faithfull écht eens teveel drugs heeft genomen als ze achter de microfoon gaat zitten. De tweede versie van deze 'Jinx' kan echter door de afwezigheid van de intrigerende zang minder bekoren. De klanken vliegen naar het einde van de track wat doelloos en willekeurig in het rond.
'Live At The Cactus Tree Hotel' begint als een zwalpende folksong die langzaam tot stilstand wordt gebracht om nog wat dronken te blijven verderlallen. Het ontwaken van dit folkensemble is te horen in 'Gammler, Zen & Hohe Berge'. De viool doet wegdromen naar groene Ierse vlaktes terwijl de weggemoffelde snelle drum voor een shot adrenaline zorgt. Het stoffige Texas ligt dan weer op de loer in 'Nest' waar viola, folk gitaar en double bass een sfeervolle song brengen die sterk doet denken aan de warme composities van The Cinematic Orchestra.
Deze warmte moet plaats ruimen voor de trage shoegaze-track 'Both Eyes Tight Shut' waarbij zangeres Heike Aumüller met een autitistische extase de geesten onder haar bed probeert te verdrijven. De geesten zelf worden vertolkt door een krakende gitaar en grommende bass.
Kammerflimmer ontbindt zijn demonen helemaal in afsluiter 'Subnarkotisch'. Geruis, gepingel op een elektrische gitaar en aanzwellende vioolklanken verhogen de suspens Hitcock-gewijs om na vijf minuten uit te komen bij een stel hongerige zwijnen. Wanneer ook draaiorgel en elektronica deelnemen aan dit feest van het onderbewuste komt Kammerflimmer heel dicht bij wat men 'muzikale horror' zou kunnen noemen: het lijkt niet alleen op de soundtrack bij een horrorprent, het klinkt ook griezelig slecht. En dat is een spijtig slot voor 'Jinx' dat voor de rest van een buitenaardse schoonheid is.
Meer over Kammerflimmer Kollektief
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
