U hebt nog nooit van de film 'The River Queen' gehoord? Wel, wij ook niet dus hier is het verhaal in een notendop. Sarah O'Brien is een Ierse koloniste in het Nieuw-Zeeland van de negentiende eeuw die op jonge leeftijd een kind verwekte bij een inboorling. Als de jongen zeven is, wordt hij gekidnapt door zijn (Maori) grootvader. Sarah wordt verstoten door haar familie en volgt de jongen naar de stam die hem kidnapte, waar ze verliefd wordt op een van die aboriginals. Die stam verklaart de kolonisten echter al gauw de oorlog waardoor Sarah moet kiezen tussen haar Westerse manier van leven en die van de inboorlingen. Klinkt opwindend, niet? De filmmuziek won alvast eerste prijs op het Internationaal Filmfestival van Sjanghai maar veel hoeft dat ook weer niet te betekenen, dat bewijst deze plaat wel.
De soundtrack kapitaliseert vooral op de tegenstelling tussen wat je voorzichtig als wereldmuziek zou kunnen omschrijven en westerse – in dit geval Keltische – muziek. Aangezien geen van beiden echt origineel uit de hoek komen weet u dus al wat te verwachten: in het ene geval ijle blokfluitjes als in zovele Ierse films, Welshe zang en rustige melodieën die de schoonheid van de groene Ierse weiden oproepen en onverstaanbare teksten, panfluiten en hele 'batterie' exotisch slagwerk in het andere. In het cd-boekje verklaart componist Karl Jenkins dat 'op zoek gaan naar authentieke Maori-muziek te voor de hand liggend was' en er dus geprobeerd werd de muziek 'meer universeel primitief en ondefinieerbaar' te maken. Dat ruikt volgens ons dan weer verdacht veel naar 'gemakkelijkheidsoplossing', maar kom... Verder zou de score gebruik maken van 'leitmotieven', maar buiten het vernoemen van een paar tracks op de cd naar de hoofdpersonages uit het verhaal komen wij echter niet.
Wat kun je dan concreet van de soundtrack verwachten? Wel, om te beginnen zijn er de zachte thema's waarbij de rustige melodie die Sarah begeleidt de enige echt memorabele is. De actiescènes drijven op opzwepende ritmes in het slagwerk en korte, heftige motieven in de rest van het orkest. Verder zijn er enkele sfeerscheppende stukjes en die zijn doorgaans best te pruimen. Op sleutelmomenten in de film sleept componist Karl Jenkins er het obligate koor bij – dit beproefde procédé moet een episch, tijdloos karakter geven aan wat men in het Engels anders een 'cut-and-past job' zou noemen – en echt intieme deuntjes krijgen een woordloos (solo)zanglijntje of twee erop geplakt.
Een paar knappere stukjes (eentje getiteld 'The Arrival', bezit een leuke ritmische 'drive') kunnen de plaat in zijn geheel echter niet aan originaliteit doen winnen. 'The River Fort' is ook een van de beter tracks op de plaat, klinkt majestueus en suggestief met een meer origineel gebruik van primitieve instrumenten. Maar dat bokst niet op tegen de actiescènes, die atonaal en zuiver functioneel zijn en dus zonder indruk te maken passeren of het slijm-, snot- en traanvocht dat in emmers uit de meer romantische tracks druipt. En daar moet je nochtans moeite voor doen want nagebootste Keltische muziek, met zijn doorgaans eenvoudige charme, moet toch echt al behoorlijk kitsch klinken om zó goedkoop te gaan klinken. Gelukkig is er de prestatie van het London Symphony Orchestra, dat met geraffineerde strijkers de lyrische delen van al te veel clichés behoedt en met een machtige kopersectie (daar zijn ze dan ook terecht voor befaamd) de actiescènes ondersteunt. Het koor, daarentegen, zingt zonder veel overgave of gevoel, en dat geldt ook voor enkele van de vocale sololijntjes die de soundtrack rijk is, zoals in het 'main theme'.
De soundtrack van 'The River Queen' is er eentje van dertien in een dozijn. Goed waarvoor het gebruikt wordt, al hebben we alles al ontelbare keren gehoord. Originaliteit hoef je dus niet te zoeken terwijl de Keltische muziek waar deze soundtrack zijn charme van moet halen in een hele resem Ierse en Schotse films al veel overtuigender heeft geklonken.
Meer over Karl Jenkins
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
