Het voornaamste verkoopsargument van Kill Devil Hill is de ritmesectie. Immers, met ronkende namen als Vinnie Appice (voormalig Black Sabbath) en Rex Brown (ex-Pantera, Down) zitten er immer erg ervaren rotten in deze act. Aangevuld met gitarist Mark Zavon en zanger Dewey Bragg hebben zij een degelijk, zij het weinig opzienbarende metal/rockplaat gemaakt.
Kill Devil Hill brengt erg groovy en erg Amerikaans getinte muziek. Dat wil zoveel zeggen als dat het erg vlot en makkelijk in het gehoor ligt en wel wat mag pompen, maar tegelijk ook nooit iets tegendraads of onverwachts brengt. Dat kan uiteraard zowel in positieve als negatieve zin worden opgevat. Het goede is zeker dat hier geen groentjes aan het werk zijn, en het geheel swingt en klinkt lekker. Los van de voorspelbaarheid van de muziek zijn het typisch nummers die iedereen wel kan aanzetten tot hoofdknikken. De productie is uiteraard top en de instrumenten klinken heerlijk vol.
Zanger Dewey Bragg is overigens een uitstekende frontman: zijn stembanden beschikken over net voldoende rasp om ruig te klinken en toch de meeste mensen niet af te schrikken. Soms ligt hij wat tussen de stemmen van Godsmack en Alice in Chains in, met andere woorden: emotioneel zonder flets te zijn en ruig zonder grofkorrelig te klinken.
Hoewel het geheel dus zeker netjes in de oren klinkt en potige songs met kop en staart bevat, is er toch ook een keerzijde van de medaille. Ondanks de ronkende namen en de goede orkestraties blijft er aan het eind van de rit bijster weinig hangen. Dit is wel vaker een probleem bij deze muziekstijl van metal getinte rock, maar het is en blijft jammer. Kill Devil Hill doet zeker zijn best, maar echt opzienbarend of meeslepend is het nooit en dat is een spijtige tekortkoming.
Wie geen genoeg kan krijgen van archetypische Amerikaanse potige rock, is hier zeker en vast aan het juiste adres, maar wie toch iets meer verwacht van zijn of haar muziek, doet er beter aan andere horizonten te verkennen.
