De Luikse muzikant François Boulanger heeft met het label Jaune Orange, dat lokaal talent ondersteunt en bands als Girls in Hawaii, My Little Cheap Dictaphone of Malibu Stacy verder hielp, zijn sporen in de sector al meer dan verdiend. Met zijn elektronisch project Kingfishberg stilt de man zijn honger naar laptopgeknutsel en het spelen met samples. Bovendien geeft hij gehoor aan zijn voorliefde voor Atari- en Commodore toestanden en mathematische muziekprogramma's als Logic Pro. Twee jaar na debuutplaat 'The Heartspray' is er nu een tweede langspeler, die het goochelen met ritmische elektronica nog meer in de verf zet en in zijn genre gerust een internationaal smaakmakertje mag genoemd worden.
'Maverick Mouth' bevat zo'n veertien instrumentale oefeningen in elektronische patronen. Kingfishberg probeert ritmen met ritmen te verdrijven en vindt zo nieuwe structuren uit. Zo combineert opener 'Solo Spin' wandelende, live jazzdrums met snelle hiphopritmen en tegendraadse elektronische bliepjes, wat een verwarrend, maar toch homogeen effect geeft. Aanvankelijk is dat allemaal erg lieflijk en luistervriendelijk vermits fonkelende en twinkelende geluidjes, belletjes en dromerige, zwevende klanken de sfeer bepalen. Een kort intermezzo als 'Tender Post Dawn' speelt wel bewust met valse noten, maar het eindresultaat blijft toch erg open en vlot. Naarmate de plaat vordert, verandert echter de teneur. Boulanger begint zich meer een meer te bezondigen aan hyperkinetische ritmen van kort verhakkelde samples a la Aphex Twin of Squarepusher. De luisteraar wordt meegezogen in de steeds drukker wordende plaat om net over de helft plots vast te stellen dat hij gekneld zit in een hoop chaotische drukte. 'Anytime Soon' drilt er stevig op los terwijl hoge fluittonen de aanval op het gehoororgaan vervolledigen en het daarop volgend 'Heavy Riding' bevat een haast pijnlijke opeenstapeling van tegenstrijdige ritmen, die gelukkig nog net door een schuifelend patroon gebundeld worden. Hoewel Kingfishberg bij momenten als een dolgedraaide sneltrein voorbijraast, kent de cd toch ook regelmatig korte rustmomentjes. Zo is het net één minuut durende '63 Park' een mooi stukje rockdrumwerk dat door discobeats wordt weggestemd. Naar het einde van 'Maverick Mouth' toe hervindt deze artiest zijn gemoedsrust. Schichtige en verhakkelde ritmen worden opnieuw overstemd door dromerige, zweverige klanken zodat de drukte het half luisterend oor moeiteloos passeert.
Kingfishberg presenteert hier een indrukwekkend huzarenstukje laptopelektronica. Het is duidelijk dat er lang geknutseld is aan de verschillende geluidjes, ritmische elementen en het in elkaar puzzelen van elk nummer. Toch houdt 'Maverick Mouth' ook mooi vast aan een eigen verhaallijn. Het zijn de momenten dat een evenwicht wordt gevonden tussen klaarwakkere onrust en dromerige loomheid die het langst blijven hangen. Aangezien de cd met zo'n nummers aanvangt en eindigt, is de cirkel dus mooi rond. Nu enkel nog die MySpace-pagina aanmaken.
Meer over Kingfishberg
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
