Niet toevallig 'XV', want dit is de vijftiende release van dit trio bijzonder begenadigde muzikanten. Veel is er an sich niet veranderd aan de muziek die Doug Pinnick (bas, zang), Ty Tabor (gitaar, zang) en Jerry Gaskill (drums, zang) brengen: dit blijft bovenste beste rock met ballen en meer dan gemiddeld songschrijversschap. De band gaat gewoon verder op hun jarenlange elan en bewijst eens te meer dat harmonische samenzang en een poppy insteek niet noodzakelijk voor slappe kost moet zorgen.
Het is geweldig om te horen dat King's X eens te meer zijn beste stukken samen heeft genomen. De bijzonder warme en soulvolle stem van Pinnick mag opnieuw het merendeel van de nummers invullen, al mag ook Ty Tabor links en rechts wat vocale stukken inpalmen. Het tempo ligt verbazend hoog op dit album, maar dat wil niet zeggen als zou de band gewoon doorrammen. Geregeld wordt een vergelijking gemaakt met The Beatles of Rush en zo gek is dat nog niet. Het progressieve karakter gekoppeld aan de meerstemmige zang komt inderdaad soms griezelig dicht bij deze twee grote namen. De eveneens soul- en bluesgeladen solo's van Tabor zijn evenwel wat weggevallen en dat is soms een tikje jammer. Aan de andere kant, de song staat deze keer volledig centraal en dat heeft tot gevolg dat er geen missers op dit album te vinden zijn: elk nummer heeft een eigen karakter en alle songs blijven genadeloos hangen na een tweetal luisterbeurten. 'Go Tell Somebody' is een gemene rocker met een venijnige Pinnick en een heerlijke drive, 'Pray' is een wat cynische kijk op geloof, voorzien van een heerlijk pompende baslijn, 'Broke' is een ingetogener stuk. Voor elk wat wils, met andere woorden.
Ondertussen bestaat dit trio al zo lang dat ze ongeveer behoren tot het meubilair van de stevige rock, maar ze laten toch maar horen dat er nog steeds geen sleet zit op de formule, wel integendeel. De band klinkt opnieuw fris en opgetogen en is zo te horen nog steeds klaar om de wereld aan te pakken.
Meer over Kings X
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
