Wie een beetje rockvertrouwd is en een leeftijd heeft die minimaal met een 2 begint, heeft allicht fijne herinneringen aan de Indisch geïnspireerde hippie-britpop van de Britse band Kula Shaker. Een dik decennium na zijn creatieve hoogdagen staat blonde muziekgod Christian Mills er opnieuw met zijn kompanen, naar eigen zeggen wat ingedommeld door de landelijke omgeving van hun nieuwe studio in Chimay (hum!). Wat hij er ook van zei, de exotische invloeden hebben duidelijk plaats gemaakt voor een meer ontspannen, hedendaags, ja zelfs landelijk geluid. Of de band dit lichte verlies aan eigen identiteit kan compenseren, is maar de vraag. Deze vierde plaat is alvast een verdienstelijke poging.
Vogelgeluidjes, akoestische folkinstrumenten, een titel met een religieuze connotatie: er is inderdaad een andere Kula Shaker ontstaan. En gelukkig ook weer niet. Want de melodieus sterke, licht zwevende gitaarpopsongs die door Mills’ meeslepende stem worden voortgetrokken, zijn gebleven; liedjes die als een sacrale mantra ingekapseld zitten en in het hoofd blijven rondcirkelen. ‘Pilgrim Progress’ bevat een mooi dozijn van die werkjes, en mooi is inderdaad het juiste woord.
De heren bewezen al eerder dat ze een catchy riff in een aangename melodie konden verwerken, enkel komt daar nu nog een fijne, in detail uitgewerkte compositie bij. Meer Kula en minder Shaker dus. Natuurlijk zal de band daardoor verdwijnen in de overdaad aan gelijkaardige Britse gitaarpopbandjes. Maar dat maakt dit album enkel maar des te charmanter.
Zonder enige nood aan een prominente, uitschietende single bulkt dit schijfje van de zorgeloze zaligheden. Geniet gerust van de heerlijk sobere folkballade ‘Orphelia’ (met fluit en mondharmonica), een pittig maar ontroerend instrumentaal intermezzo met rockabilly- en cowboykruiden (‘’When a Brave Needs a Maid’) of aloude, vertrouwde psychedelica in het Indisch gekleurde ‘Figure it Out’. Het spectrum is dus duidelijk een stuk breder en creatiever geworden, maar ook meer tot de essentie beperkt, met als unicum zelfs een ronduit tragische en slepende bluessong (‘To Wait Till I Come’).
Laat er geen twijfel over bestaan: deze band is terug op het rechte pad. De noodzakelijke herbronning na een lauw ontvangen derde plaat werpt hier een mooie, zij het misschien net iets te weinig samenhangende of earcatchy vrucht af. Kula Shaker heeft in elk geval bewezen dat een goede trappist helemaal niet hoeft onder te doen voor een stevige LSD-trip. Schol!
Meer over Kula Shaker
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
