Laureena McKennitt en de uit Clannad afkomstige Enya leveren inmiddels al bijna twee decennia lang strijd om de titel van koningin van de Keltische muziek. Waar Eithne Patricia Ní Bhraonáin het vooral heeft van haar etherische, verheven holle elfenzang, gaat McKennitt eerder voor natuurgetrouwe folk waarbij loepzuivere meerstemmigheid bijval krijgt van melodieus sterke songs waarin harp, vedel, fluit of akoestische gitaar een voorname rol spelen.
De tiende langspeler ‘The Wind that Shakes the Barley’ puurt de bestaande formule verder uit. Negen romantische ballades en muzikale volksvertellingen oefenen een lieflijke, erg zachtmoedige druk uit op de luisteraar. In eerste instantie is het de hoge, ontzettend zuivere stem van McKennitt zelf die zalft en streelt. Meer dan enkele harptokkels of een brug met draailier en cello heeft het wondermooie, melodieuze ‘Down by the Sally Gardens’ niet nodig om de sterke sopraan van deze dame verder in te kleuren.
Maar ook de fijnzinnige, akoestische arrangementen dragen duidelijk een steentje bij. De hoogblonde Ierse laat zich immers onopvallend omringen door een klein leger topmuzikanten dat zich op een fijn opklimmende, instrumentale rondedans als ‘Brian Boru’s March’ ten volle kan laten gelden.
Naar goede gewoonte zet Laureena McKennitt ook enkele traditionele Keltische volksliederen naar eigen hand. Zo is de titeltrack een serene, mysterieuze song waarin het ontbreken van percussiebegeleiding opvalt, net als de warme sfeerdeken van ijle, winderige geluiden. Met het vrolijke ‘The Star of the County Down’ lijkt McKennitt wel wat te worstelen door het voortdurende verspringen van toonaard en afwisseling tussen harde en zachte keelklanken (die beter door een mannenstem kunnen genomen worden).
Met ‘The Wind That Shakes the Barley’ lijkt Laureena McKennitt wat op veilig te willen spelen. Een albumtitel ontlenen aan een populair volkslied – niet eens het sterkste moment van deze plaat – lijkt commercieel iets te doordacht. Verder zet dit wel heel zachtmoedige schijfje niet echt nieuwe of risicovolle stappen. De fabuleuze zangeres rust duidelijk een beetje op de (terecht) door haar veroverde lauweren en dat is wat zonde.
