Het ziet er naar uit dat Belgische metalbands eindelijk doorhebben dat ze niet moeten onderdoen voor de buitenlandse concurrentie. Immers, de studio-opnames hebben nu meestal een degelijke tot goede klank, de mastering is in orde, en er wordt blijkbaar ook veel harder geschaafd aan songmateriaal. Waarom valt dat nu op? Omdat de nieuwste van Lemuria klinkt als een klok, daarom.
In de underground maakten deze heren een tijd geleden al naam dankzij 'Tales, Ale & Fire' waarop een mengeling van black metal met folk te horen viel. Dat was geen slechte plaat, zeker niet, maar niet iedereen was mee met de humoristische noten en dankzij weinig exposure stierf het plaatje een wat stille dood, samen met de band. Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan, en vandaag staat le nouveau Lemuria opnieuw kaarsrecht, al zullen fans van het oude werk even moeten slikken.
De heren hebben een ware progressie doorgemaakt, en dat is een vooruitgang om 'U' tegen te zeggen. De ongein van vroeger is verdwenen, de muziek is nog epischer van opzet en de productie en mastering kan zich moeiteloos meten met internationale concurrentie. De grondbeginselen van de band zijn gebleven: nog steeds grossieren de heren in symfonische black metal met hints van folk en vooral filmmuziek. Deze keer loopt een rode draad doorheen het album, namelijk de strijd tegen de Catharen rond Carcassonne in de dertiende eeuw. Ambitieus, maar Lemuria maakt het wel waar. Dankzij de verhaallijn werd de band verplicht om een lijn te trekken in de muziek en daardoor klinkt 'Chanson de la Croisade' ook meer als een afgewerkt geheel in plaats van een collectie losse songs.
Frontman Niklaas wisselt gretig af in stemgebruik. Er vallen dus zowel grunts, cleane vocalen als hoofdzakelijk grimmige black metalzang te noteren en al klinkt hij soms verdacht als Shagrath van Dimmu Borgir, de vaak dubbele zangpartijen zijn een mooie vondst. Het drumwerk van Vincent Pichal is solide, als een fikse haak waaraan de hespen van songs worden vastgemaakt. Maar het blijft toch vooral het toetsenwerk dat de show steelt. Nu eens breed episch, dan weer middeleeuws vrolijk, vervolgens grimmig... Het geeft het album soms meer het elan van een uitgesponnen film dan een black metalalbum. De enige bemerking die een mens kan maken, is de vraag waarom de heren twee gitaristen in de gelederen hebben, aangezien er weinig gedaan wordt dat niet met een enkele snarenplukker zou kunnen. Vermoedelijk wordt daar aan gewerkt voor in de toekomst. Indien niet, is het een aandachtspuntje.
Aan het eind van de rit heeft Lemuria alleszins een erg sterke plaat gemaakt, die helaas in eigen beheer moet worden uitgebracht omdat niemand het klaarblijkelijk aandurft om dit combo onder de vleugels te nemen. Eigenlijk schandelijk, maar het leidt geen twijfel dat de heren er zo ook wel komen, want net als het laatste album van Herfst kan dit zich makkelijk meten met buitenlandse concurrentie. Weg met die Belgische bescheidenheid en op naar het buitenland!
