Het heeft ontiegelijk lang geduurd vooraleer de Belgische occulte hardcoremeesters Length of Time nog van zich lieten horen. Ergens begrijpelijk, want zanger Ross had het de laatste jaren bijzonder druk als gitarist bij Enthroned en de rest van de groep zat ook niet bepaald stil. Maar nu is er dus 'Let the World With the Sun Go Down', een aanloop naar een nieuw volledig album dat alweer los de sokken van de voeten blaast.
Het is een beetje riskant om voluit af te gaan op opener 'Until the Blast': hier laten de heren van Length of Time de dissonanten nogal breed hangen en draait het geheel rond een hypnotiserende riff. Het is niet direct het meest klassiek hardcore gerichte nummer van de ep, maar het refrein blijft ongenaakbaar in de gehoorgang zitten dankzij de – opnieuw – erg rauwe en treffende zang van frontman Ross.
Vanaf 'Grounded in Lies' is het eerder de klassieke, duistere hardcore van weleer die hoogtij viert. De gitaarpartijen beuken en grommen als de beesten, het drumwerk is solide en fel (met flink wat ruimte voor variatie) en boven dat alles spuwt Ross zijn gal over alles en nog wat, terwijl de Gehoornde minzaam glimlachend toekijkt. Het is dan ook duidelijk dat hier geroutineerde muzikanten aan het werk zijn, want het geheel is tot in de puntjes verzorgd. Vooral het verrassend emotioneel getinte 'Maleficious World' is een leuke opsteker. Het nummer is voorzien van verdacht ingetogen stukken, met terughoudende zang, ook al beukt het voor het merendeel direct de oorsmeer uit de gehoorgang.
Als smaakmaker voor een nieuw album is dit een meer dan te pruimen werkstuk: 'Let the World With the Sun Go Down' laat vanaf de eerste noot horen waarom Length of Time zo op handen gedragen wordt (en terecht). Wie zin heeft in een succulente portie vaderlandsche hardcore met ballen hoeft dan ook geen twee keer na te denken.
