Het type muziek dat Leszek Możdżer in eigen land de status van popster heeft opgeleverd, kan men omschrijven als "romantische jazz". De zedenmeesters van de goede smaak verweten Możdżer in het verleden te vaak voor belegen formules te hebben gekozen en zijn projecten met bassist en cellist Lars Danielsson en percussionist Zohar Fresco leken dikwijls te expliciet te vissen in het vaarwater van de pianotrio's die bij ECM onder contract staan. Stilistisch miste Możdżer misschien het lef om een eigen stijl te ontwikkelen en de albums werden er aangenaam kabbelende beekjes door die eigenlijk de koude kleren niet raakten. Beweren dat Możdżer met deze ode aan de in 1969 overleden jazzpianist en componist Krzysztof Komeda zijn verleden helemaal de rug toekeert, zou verkeerd zijn. Men hoort nog steeds de romanticismen terug waar de pianist in duo en in trioverband te vaak mee uitpakte. Toch doet de solo-context iets wonderlijks met Możdżers inspiratie: hij speelt zwierige, langgerekte solo's die hem naar pianistieke uitersten drijven waar hij blijkens zijn bestaande discografie zelden kwam.
'Speel Safe and Warm', een Komeda-klassieker, laat Możdżer nog steeds toe met een tergende melancholie uit te pakken die, hoewel charmant, niet bijster origineel kan genoemd worden. 'Ballad for Bernt' is iets donkerder, en de manier waarop donkere toetsen tegen lichtere accenten worden afgewogen maakt van Możdżers improvisatie intrigerende Spielerei. 'The Law and the Fist', door Komeda geschreven als lied bij de gelijknamige film, krijgt op deze plaat logischerwijs heel filmische allures. Voor dit soort zoetigheid zullen sommigen allicht passen, maar Możdżer speelt onmiskenbaar sfeervol en de repetitieve manier waarop een basisthema tegen de initiële verwachtingen in langer dan 10 minuten wordt uitgerokken is alweer een aardig showcase van Możdżers kunnen. Met virtuoze sprongen op het klavier legt de pianist dit nummer overigens mooi neer, hoewel de clichés helaas niet achterwege blijven. In 'Nighttime, Daytime Requiem' toont Możdżer nog meer waartoe hij allemaal in staat is. Dat hij ooit improviseerde op thema's van Chopin (hetgeen in hun beider thuisland Polen meteen lovend werd onthaald) is hier te horen: de enge noemer jazz wordt verbreed via het gebruik van meer klassieke invloeden, die de pianist vervolgens langgerekt uitspeelt. Nummers als het vlotte 'Cherry' had dit album dan weer meer mogen bevatten, want binnen de strakke ritmiek haalt Możdżer ritmische en technische aardigheidjes uit die dankzij hun onschuldige lichtvoetigheid aangenaam wegluisteren.
Met twee opnieuw zachte werken komt 'Komeda' dan aan zijn einde. Een goede, innemende plaat is het zeker, maar alles bij elkaar rekt Możdżer zijn plaat te lang uit. De op zich al sentimentele grepen krijgen er een kleffe smaak door en het album verliest aan kracht na meerdere luisterbeurten. Origineel kan men deze ietwat huilerige Komeda-benadering wel noemen en geïnspireerd zijn de afzonderlijke benaderingen van de thema's zeker en vast, maar men kan na bijna een uur meer van hetzelfde natuurlijk niet in onverdeeld positieve termen blijven denken.
