Lhasa de Sela is een bijzondere dame. De door Amerika, Canada en Mexico zwervende zangeres beweegt zich in een eigen spiritueel wereldje waarin tijd en gejaagdheid van geen belang lijken te zijn. De derde, titelloze langspeler van Lhasa ziet dan ook het licht net zes jaar na het succesvolle 'The Living Road' en pas twaalf jaar na debuut 'La Llorona'. De dame, die intieme ballades omtovert tot speelse liedjes en haar eigen ding haalt uit folk, jazz en blues, verzoent intimiteit met passie. Gewapend met een allesdoordringende, hese stem durft ze te spelen met kinderlijke onschuld in poëtisch verrijkte songs, waardoor ze zich distantieert van grote jazz-zangeressen als Norah Jones of Diana Krall. Dit album is dan ook wederom een muzikale ontdekking, zij het een wel heel introverte.
Lhasa houdt van bewegende muziek en niet enkel van stille, serene laatavondjazz. Vandaar dat enkele liedjes op deze cd een subtiel danskarakter hebben gekregen, getuige de prachtige illustraties van swingende dieren binnenin het boekje. Toch klinkt 'Lhasa' allesbehalve opgewekt. Dat heeft natuurlijk allemaal te maken met de donkere, grijze altstem die in de keel verankerd zit en in alle weemoed tot verstomming dwingt. Frivole instrumentale spielereien worden de kop ingedrukt door de overstelpende, zweverige sfeerzang van de dame. Daarmee komt Lhasa gevaarlijk dicht in het schemerrijk van Elysian Fields terecht. Zo is opener 'Is Anything Wrong' een heerlijk slepende, klagende countryballade die een tweede leven krijgt door vrolijk handengeklap en harpspel. 'Love Came Here' is dan weer een stukje prima blues zonder gitaar maar met een traag, penetrant ritme waarin de karige instrumentale invulling voor extra kracht zorgt. De twaalf intieme tracks zijn dan ook erg broze proevers met oor voor detail. Bij momenten houdt Lhasa het echter te beperkt en rijst de vraag wat de overige vijf bandleden aan het doen zijn. Doordat het langzame 'What Kind of Heart' bijna volledig ontdaan werd van instrumenten, klinkt het ronduit als een saaie aaneenschakeling van klanken. De plaat dooft zeker in de tweede helft dan ook helemaal uit. Enkel de hemelsmooie, tweestemmige countryballade 'Fools Gold' werpt nog enig zonlicht op deze cd die – zeker naar het einde toe – toch stevig begint te wegen.
'Lhasa' is zeker geen eenvoudig album. Een vlotte start (in Lhasa-termen dan) zorgt ervoor dat de luisteraar met een fout gevoel van geluk wordt opgezadeld. Terwijl elke song een speelse maar kwetsbare bloem is, klinkt dit indommelalbum in zijn totaliteit te grijs en dof om te blijven boeien. Ook nu zal dus weer blijken dat Lhasa's fantasierijk zeker niet voor iedereen is weggelegd.
Meer over Lhasa
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
