Een mens zou snel geneigd zijn om te denken dat binnen metal weinig veranderd, laat staan binnen een enkel genre. Maar zelfs binnen het relatief conservatieve domein der extreme grindcore duiken soms verrassingen uit onverwachte hoek op. Zo ook dit Liberteer, wat een zijproject is van Matt Widener, bij sommigen misschien bekend van de rauwe, punkbeïnvloede rauwdouwers van Cretin. Liberteer is niet alleen een aanklacht tegen wat er tegenwoordig in de Verenige Staten gebeurt, maar eveneens een verfrissende kijk op een extreem subgenre.
Een aantal zaken zijn archetypisch grindcore op goede wijze gekruid: de heerlijke D-beat (een drumsalvo met een ogenschijnlijk tegendraadse inslag), raggende gitaren met een vettige laag distortion en een rauwe, met slijm geïnfuseerde rochelzang. Tot daar misschien weinig nieuws onder de zon, ook al wordt het met smaak gebracht. Maar wat allicht niemand zag aankomen, was dat Liberteer meer dan eens oude songs door het zwerk gooit, die meer dan eens doen denken aan de liedjes die ten tijde van de Amerikaanse burgeroorlog werden gemaakt. Nog sterker is dat die ogenschijnlijk bizarre combinatie werkt! Temidden een blastsalvo duiken plotsklaps fluiten en oorlogstrommels op, en de deuntjes worden makkelijk hernomen met elektrische gitaren. Het klinkt bizar, maar Widener heeft blijkbaar een manier gevonden om die soep te laten werken.
Dat gezegd zijnde, doen die oude folkdeuntjes op geen enkel moment afbreuk aan het beukende karakter van de muziek, die zoals het hoort ruw, ongepolijst en beenhard is. Hoewel de intro 'The Falcon Cannot Hear The Falconer' de toon zet voor een ouderwetse veldslag, blaast 'Build No System' meteen elk restantje oorsmeer uit de gehoorgang. Liberteer heeft trouwens iets met lange songtitels, wat misschien vreemd is in combinatie met relatief korte nummers, maar de boodschap die achter elke song zit, is wel instant herkenbaar. Voor sommigen misschien iets te typisch patriottisch getint, maar soms komt een boodschap beter over wanneer die met een gespijkerde voorhamer in mensen hun schedel wordt geramd.
Liberteer zal – precies door de genrevreemde invloeden – niet bij puristen in de smaak vallen, maar dat gaat voorbij aan het simpele feit dat de nummers top zijn, de uitvoering vlekkeloos, de sound rauw genoeg om weerhaken in het vlees te slaan. Een sterk debuut van een oude rot in het vak, hoewel debuut misschien niet eerlijk is qua benaming.
