Vanuit het zuiderse Spanje en meer bepaald de streek Léon, komt een wel heel bizar muziekstuk. Llvme heeft er voor gekozen om op een basis van melancholische doom een groot gedeelte traditionele muziek te plakken en dat alles te voorzien van teksten in hun regionale dialect. Als resultaat valt Llvme dan ook heel moeilijk met enige andere band te vergelijken, en hoewel er hier en daar wat haperingen zijn, is 'Yia de Nuesu' best een intrigerend album geworden.
Dit collectief is allerminst het eerste dat folk en doom of folk en extremere metal vermengt, maar de aanpak is op zijn zachtst gezegd bijzonder te noemen: zo krijgt het geheel quasi constant die weemoedige sfeer van oude troubadours, en soms ligt de traditionele instrumentatie erg dik op het geheel. Dat wil niet zeggen als zou er nergens een stevige metalen versnelling of licht beukmoment zijn, maar het contrast werkt erg verrassend en desoriënterend. Is het nu folk metal? Doom? Gothic? Nog iets geheel anders? Llvme houdt er de spanning in en klinkt alvast erg apart.
Op de beste momenten weet de band de luisteraar perfect bij de pinken te houden en mee te slepen in wat best wel eens een authentieke Spaanse metal-inslag kan zijn. Niet iedereen hoeft een doorslag te vormen van eender welk noordelijk combo. Vooral ook het erg bevreemdende dialect geeft een extra dimensie aan het album.
Dat gezegd zijnde, zijn er ook zwakke kanten te bemerken. Zo is de rauwe zang niet altijd even overtuigend en soms ronduit magertjes. Een paar songs weten daarnaast ook niet helemaal welke kant ze uit willen, en raken daardoor kant nog wal. Maar de positieve punten overwegen gelukkig.
Llvme is een erg bizarre act en eentje die intrigeert: ondanks het feit dat de band niet altijd even sterk uit de hoek komt, is de bezwerende aanpak op zijn zachtst gezegd apart en klinkt het geheel op zijn minst bijzonder. Het is niet zo makkelijk om deze groep zomaar te categoriseren, en precies daar ligt hun kracht. De kleine onvolmaaktheden dient een mens er maar bij te nemen.
