Beethovens eerste pianosonates opus 2 werden in 1795 uitgegeven, drie jaar nadat de componist naar Wenen verhuisde en een jaar nadat hij zijn studies bij Joseph Haydn had beëindigd. Beethoven was hiermee geenszins aan zijn eerste composities toe maar het feit dat hij dat jaar een officiële catalogus met opusnummers startte en deze drie sonates als 'opus 2' erin plaatste, zegt genoeg over de waarde die Beethoven aan zijn sonates achtte. De Japanse pianiste Mari Kodama is hierbij aan haar derde cd met Beethoven sonates toe bij het Nederlandse label Pentatone Classics. Het is een opname die erin slaagt zowel nauwkeurig als gracieus en elegant over te komen.
Mari Kodama zorgt voor een over het algemeen lichte interpretatie, nooit echt grandioos gedacht maar steeds erg persoonlijk en vaak heel intiem. Een lichte maar accurate touché vertaalt zich in een uitvoering zonder veel dramatiek, zelfs in de meest dramatische van de drie sonates op.2, die in f mineur. Dit werkje voelt op vele momenten ontspannen aan, als een soort van divertimento, zonder dat dringende dat vele pianisten eraan geven.
Haar grootste sterkte ligt dan ook in de drie langzame delen, die ze knap en persoonlijk vorm geeft. In een verder heel intieme lezing van het langzame deel van op.2 nummer 2 krijgt de middensectie een stevige linkerhand mee, een bewijs van met hoeveel precisie Kodama haar noten plaatst.
De scherzi van de tweede en derde sonate (de eerste bezit nog een minder modern menuet als derde deel maar in de twee volgende sonates breekt Beethoven met de traditie en vervangt hij dat statige menuet door een sneller scherzo) klinken grillig en vlug maar een zekere lyriek is nooit veraf. Kodama kan sierlijke versieringen aanbrengen, een soort van Chopin-avant-la-lettre die heel goed werkt in de finale van de tweede of het eerste deel van de eerste sonate.
De derde sonate – en dan vooral het eerste deel - wordt enthousiast, vol levensvreugde gespeeld, met een opvallend speels, goedgeluimd scherzo. Hier valt Kodamas vederlichte maar spitse aanslag het sterkst op maar die staat een doelgerichte nootplaatsing nergens in de weg. Een aantal haast onopvallende muzikale gebaren doen de finale van die derde sonate even goedgemutst klinken, magisch bijna als in de pianomuziek van Mendelssohn en vol vriendelijke humor. Was dit misschien Beethovens eerbetoon aan zijn leermeester Haydn, in wiens eigen muziek zulke humor nooit veraf is?
Kodama speelt deze Beethoven zonder bombast of overdreven grandeur, steeds alsof ze voor een klein, select publiek musiceert. Dat past deze muziek uitstekend en is perfect te combineren met Mari Kodamas accurate en vlotte uitvoering.
Meer over Ludwig van Beethoven
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
