Tot voor kort was de Franse pianist François-Frédéric Guy nog de vaste begeleider van celliste Anne Gastinel, onder contract bij Naïve. Zelf genoot de toetsenist ook wat opnamevrijheid, wat resulteerde in een mooie opname van Brahms' tweede pianoconcerto, maar bovenal in een integrale opname met de Beethoven-concerti onder Philippe Jordan met het Orchestre Philharmonique de Radio France. Ook aan de zijde van Gastinel verkende Guy reeds de kamermuziek van Beethoven, op een album met drie cellosonates van de componist. Inmiddels maakte de pianist de overstap naar het zich steeds meer profilerende label Zig-Zag Territoires, dat een volledige cylcus van de Beethoven-sonates aan Guy belooft uit te besteden. Een gegeven dat er zat aan te komen, want Guy is al zo lang met Beethoven bezig, dat de sonates eigenlijk niet langer binnen zijn discografie mochten ontbreken. François-Frédéric Guy koos bovendien opmerkelijk genoeg voor live-uitvoeringen (op een moderne vleugel, hetgeen beduidend terughoudende tempi in de tragere delen toelaat), opgenomen tijdens het festival Printemps des Arts de Montecarlo. Een voor de hand liggende vraag is waarom een solist het zichzelf extra moeilijk zou maken door deze enorm vermoeiende werken, die uiteraard de grootst mogelijke concentratie vereisen, live op te nemen. Een mogelijkheid zou kunnen zijn dat de interpreet een bepaald contact met het publiek hoog in het vaandel draagt, maar deze Beethoven-uitvoeringen lijken er slechts ten dele op gericht de partituren aanschouwelijk te maken voor een breder publiek. Mensen als Brautigam gingen veel explicieter dan Guy op zoek naar een transparant model waarin de sonates konden worden uitgevoerd, terwijl deze lezingen veel meer vanuit een persoonlijke visie lijken ingevuld te zijn. Guy probeert emotioneler en verhalender te vertolken, wat hem gezien de live-setting niet altijd goed afgaat, maar wat wel prachtige interpretaties van elf topwerken geeft.
Na de omstreden cyclus van Paul Lewis bij Harmonia Mundi lijkt de opnamemarkt voor wat een nieuwe integrale betreft misschien nogal verzadigd. Met Lewis' Beethoven hebben melomanen doorheen de tijd echter een wisselvallige verhouding ontwikkeld: steeds meer gaat opvallen hoezeer Lewis verfijning schuwt ten bate van het uitbouwen van een groter affect. Dat was verfrissend en in de pianoconcerti en de Diabelli-variaties ook erg aangenaam, maar de sonates van Guy zijn een echte verademing naast die van Lewis. "Verademing" mag men overigens letterlijk nemen: deze pianist laat de werken echt ademen (bijvoorbeeld door de tempi nergens te overdrijven) en de luisteraar voelt hoe ze zich ontwikkelen onderweg. Dit niet alleen structureel, maar in belangrijke mate ook gevoelsmatig. Guy selecteerde overigens elf sonates, niet in chronologische volgorde, maar wel werken die de ontwikkeling van Beethoven als componist mooi aangeven, en dat over slechts zes jaar gespreid. Latere werken worden doodgewoon naast jongere geplaatst, maar het evenwicht is nooit verstoord: Guy denkt veel meer in termen van "contrasten", niet in functie van het uitvoeren van grote kunstgrepen. Ook die ongedwongenheid in volgorde levert een superieure driedubbele cd-box op, die helaas soms kwaaltjes vertoont van de live-uitvoering. Ook het soms nogal wollige pedaalgebruik van Guy is een gegeven waar de luisteraar over kan struikelen, een effect dat misschien door de (bijna overdreven?) aandacht voor de bassen tijdens de opname, tevens wordt uitvergroot.
Hoe dan ook heeft François-Frédéric Guy een doorleefde, intelligente visie op deze werken. Klassiekers als de 'Sonata quasi una fantasia', de 'Pathétique' en de 'Moonlight' krijgen in zijn handen extra diepgang, terwijl hij de niet-publiekslievelingen even goed laat schitteren. Van 'Marche funèbre', Chopins favoriet, blaast hij alle stof af en legt hij enkele humoristische aspecten in de partituur bloot. Dit echter zonder te overdrijven, maar zacht en discreet: Guy lijkt deze werken in een huiskamer te spelen enkel en alleen voor zichzelf, zonder wat voor geldingsdrang dan ook. Men zou de keuze om na Liszt nu Beethoven op te nemen voor Zig-Zag Territoires nogal populistisch kunnen noemen, maar Guy heeft in deze werken nu eenmaal zaken te zeggen die nog niet gezegd zijn. Kortom is de cd-markt weer een schitterende Beethoven rijker, waarbij de volgende delen hopelijk hetzelfde niveau als dit eerste luik zullen halen.
