Het ooit als een vriendengroep begonnen Artemis Quartett had eigenlijk de aftrap moeten geven voor het Gent Festival van Vlaanderen met een programma gewijd aan de muziek van Astor Piazolla. Daarnaast zou het kwartet ook Mozart spelen, en natuurlijk ook hun eeuwige stokpaardje Beethoven. Wegens ziekte van de eerste violiste kan dat concert helaas niet doorgaan, maar wie de prijs van het toegangsticket op een andere manier wil besteden, kan bij de meest recent verschenen opname van dit ensemble terecht. Na vijf eerdere opnames komt nu een einde aan de Beethovencyclus waar het kwartet sedert 2005 voor Virgin Classics aan gewerkt heeft. Het is een cyclus die de oude referentiestandaard van het Alban Berg Quartet bij zusterbedrijf EMI moet doen vergeten en zeker opnametechnisch is het Artemis kwartet daar in geslaagd. Met geroemde interpretaties van Ligeti, Schönberg, Dvorak, Janacek, Schumann, Brahms, Schubert en Piazolla kan men het ensemble overigens niet verwijten dat het de voorbije zes jaar weinig of eenzijdig werk heeft verzet. Zelden zijn strijkkwartetten op de opnamemarkt zo prominent aanwezig als het Artemis kwartet, dat met zijn jonge uitstraling overigens een brede leeftijdsgroep kan aanspreken.
Net zoals eerder confronteert deze opname vroeger werk van Beethoven met later. Concreet worden twee kwartetten uit Beethovens bekende, zesdelige opus 18 naast het opus 135 geplaatst, Beethovens laatste voltooide werk. Op die manier ontstaat niet alleen een tijdskloof van ongeveer 25 jaar, maar ook een stilistisch opmerkelijk verschil dat de vier musici van het Artemis kwartet toelaat om telkens weer een spanning binnen hun opname te leggen. Een interessant idee dat in het begeleidende boekje wordt geopperd, is de omgekeerde evolutie waar deze cd de nadruk op legt. Men krijgt geen componist voorgeschoteld wiens stijl zich langzaam maar zeker in de richting van een grotere maturiteit ontwikkelt, maar juist het omgekeerde: van totale beheersing van de compositorische technieken die Beethoven uit de klassiek geërfd had via Haydn (en Mozart), naar een in vraag stelling van de traditie en haar intrinsieke waarde. Beethoven heeft inderdaad, zowel binnen zijn pianosonates als op symfonisch en concertant vlak, de conventies gebruikt, maar tevens (later) verworpen. Precies de vindingrijke manier waarop de componist met die contrasten speelt, maakt zijn oeuvre nog steeds bijzonder boeiend voor musicologen en muzikanten. Het esthetische aspect staat daar los van, maar door de luisteraar een idee te geven van hoe Beethovens kamermuziekrepertoire intrinsiek in elkaar steekt, brengt het Artemis Quartet een deel van het musicologische plezier over naar het grotere publiek.
Daar koppelt het kwartet bovendien briljante uitvoeringen van Beethovens hier gepresenteerde kwartetten aan vast. Het Artemis Quartet streeft in al haar uitvoeringen naar een uitstekende balans, wat hun samenwerkingen met cellist Truls Mørk en pianist Leif Ove Andsnes (ook voor Virgin) naar een hoger niveau tilde. Hier merkt men alweer een uitgekiend evenwicht binnen de akkoorden en de dynamische verhoudingen tussen de stemmen zijn duidelijk vanuit een intellectuele studie van de partituur afgesproken. Het Artemis kwartet bereikt er enorm geësthetiseerde uitvoeringen door, hetgeen hun dramatische exploraties niet in de weg staat. De klank blijft absoluut harmonisch, verhalend en zeer kleurrijk, zonder dat er extreem diep in de snaar wordt gedoken of van opvallende kunstgrepen gebruik wordt gemaakt.
Hoewel men moet toegeven dat de oudere opnames van het Alban Berg kwartet misschien iets warmer klonken, heeft het Artemis kwartet hiermee een eind gebreid aan een opnamecyclus die zijn evenknie onder de hedendaagse opnames niet kent. Wereldklasse.
