Van de vijf vroege pianotrio's die Beethoven voor 1800 componeerde zijn er twee specifiek voor klarinet (en niet viool), cello en piano gecomponeerd. Het eerste trio, opus 11 staat bekend als het 'Gassenhauer' (letterlijk 'straatliedje') trio omdat Beethoven in het laatste deel een reeks variaties bouwt op een thema uit de opera 'L'Amor Marinaro' van zijn tijdgenoot Joseph Weigl. Het tweede trio opus 38 daarentegen is een bewerking van zijn eerder gecomponeerde en razend populaire septet opus 20. Het Belgische ensemble Kheops nam voor Fuga Libera beide werken op, met een uitvoering die uitblinkt door zijn muzikale reliëf en bijzondere zorg voor details.
In de interpretatie hoort de luisteraar vanaf de eerste maten een poging om dieper in te gaan op elke afzonderlijke noot, om elke frase dat kleine beetje extra te geven: de openingsfrase van het eerste trio alleen al toont een waaier van verschillende karakters zodat speelsheid, ernst en onschuld elkaar snel afwisselen. Qua tempi of interpretatie is niet elk deel even verrassend maar opvallend is de combinatie van lyriek en ritmiek in het trage deel van het tweede trio, waar de drie muzikanten ongewoon veel aandacht besteden aan de 'staccato' ritmes die afwisselen met de zachte hoofdmelodie. Ook het eerste menuet van dit werk klinkt strak, met een martiale ritmiek in de middensectie.
Geen van de drie muzikanten van het Ensemble Kheops moet voor de andere twee onderdoen: Pianist Muhiddin Dürrüoglu houdt zijn begeleiding waar nodig vederlicht en speelt loopjes en versieringen zoals in het eerste deel van het tweede klarinettrio (een extra trekje dat niet in het originele septet zit) met veel allure. Hij houdt het tweede deel van het eerste klarinettrio vederlicht en heel diverterend. De pianocadens in de finale van ditzelfde werk, een cadens die oorspronkelijk voor viool werd geschreven, bezit alle bruuske kracht en dissonantie die Beethoven zelf bedoeld zou hebben. Klarinettist Ronald Van Spaendonck bezit een verleidelijke soepelheid op zijn in de regel toch al erg soepele instrument en de 'piano' dynamiek die celliste Marie Hallynck verscheidene malen kan aanslaan is prachtig. De cello neemt trouwens in het tweede klarinettrio de rol van verschillende instrumenten uit het origineel op zich en besteedt hier veel aandacht frasering en het afwerken van kleinere articulaties binnen één langere melodie.
Beethovens twee trio's voor klarinet, cello en piano zijn al vaak opgenomen maar wie een knappe en boeiende uitvoering zoekt, hoeft niet verder te zoeken dat deze uitgave, die zin voor melodie en muzikaliteit aan een vrolijke, vlotte uitvoering koppelt.
Meer over Ludwig van Beethoven
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
