Anthony Gonzalez houdt wel van een zekere grandeur, dat valt niet te ontkennen. Het zesde werk van zijn muzikaal geesteskindje M83. is immers een heus dubbelalbum geworden. Een bewuste keuze, zo blijkt, want de man heeft zich gespiegeld aan werken als ‘Ummagumma’ (Pink Floyd) en ‘Mellon Collie and the Infinite Sadness’ (Smashing Pumpkins). Daarnaast klinkt de muziek van M83. ook erg grotesk. Elektronisch onderbouwde, veelgelaagde pop worstelt met postrocklandschappen in waanzinnig rijke arrangementen. ‘Hurry Up, We’re Dreaming’ blijkt dan ook een overweldigende dubbelaar.
Als inspiratiebron voor dit album grijpt Gonzalez terug naar de dromen uit zijn kindertijd: een vlucht na de eenzaamheid die volgde op de verhuis naar Los Angeles. Heel ‘Hurry Up, We’re Dreaming’ laat zich ook beleven als een weelderige droom. IJle zweefpartijen onderbouwen zowat elke song, net als de inkleuring met typerend hoge, schreeuwerige zangpartijen vol echo. Fonkelende openbaringen en een regenboog van warme melodielijnen overspoelen de luisteraar die meegesleept wordt in een wereld waar Arcade Fire en Sigúr Ros elkaar lijken te ontmoeten.
Dat deze muziek erg filmisch overkomt, is dus geen groot geheim. Gonzalez heeft bij de samenstelling en het inzingen van deze muziek ook voortdurend stille films geprojecteerd, als extra emotie- en inspiratiebron. Daarnaast steekt ook de voorliefde voor synthpopbands uit de jaren ’80 (Tears for Fears, Prefab Sprout) de kop op, tezamen met de rijke elektronische productie die de hitmuziek van die tijd onderbouwde. Synthesizers blijken onmisbaar, net als stadionvullende gitaarlandschappen en donderende drumpartijen.
Dat levert een berg aan potentiële hits op. Het door een tierend orgelthema voortgestuwde ‘Midnight City’ heeft inmiddels zijn weg naar radiolandschap al gevonden, maar een al even groots klinkend, smekend ‘Wait’ met ver weggetrokken echo’s en een warme melancholie mag ook gerust het grote publiek bereiken. Of wat te denken van het verheven ‘New Map’ met zijn rommelende postrockdrums, wervelende orgelmelodie en heerlijk vocaal vraag-en-antwoordspel? Een mooie vorm van grootheidswaanzin.
Gelukkig laat M83. ook voldoende lucht en zuurstof in deze plaat toe door niet altijd elke compositie tot het bovenste randje te vullen. Zo neemt een door een pianomotiefje voortgedreven ‘Where the Boats Go’ wat gas terug en biedt ‘Raconte-Moi une Histoire’ een wervelend ambientlandschap waarbij twee kinderen komen vertellen over hun lievelingsdroom. ‘Claudia Lewis’ goochelt dan weer met een jolig fluitmelodietje en een funky baslijn en ‘Splendor’ schenkt zelfs een ingetogen moment van serene sfeerpiano en elfenzang.
De grote hamvraag is: biedt een dubbelalbum van het goede niet wat veel? Het antwoord luidt volmondig: nee. ‘Hurry Up, We’re Dreaming’ heeft zo’n grote toegankelijkheid en verslavingsfactor, dat het totaal geen kwaad kan na beluistering alles nog eens opnieuw af te spelen. Het feit dat Gonzalez, net zoals bij zijn vorige werken, de meeste partijen zelf heeft ingespeeld en de computer daarbij gebannen heeft, is ronduit indrukwekkend. Wie een muzikaal magnum opus als dit op zijn conto mag schrijven, past gerust in een rijtje grote namen.
