Toen in februari 2005 de film 'Ray' uitkwam, werd door distributeurs in Nederland en België een toemaatje verzorgd: een concert van Madeline Bell en The Jazz Orchestra of the Concertgebouw. De tien nummers op dit album zijn allemaal live opgenomen op een van die optredens. De cd brengt een mengeling van jazz, swing, blues, soul en gospel en bevat dus dezelfde kleuren die je in het werk van Ray Charles kan terugvinden.
De muzikale wortels van Madeline Bell liggen in gospel en daardoor vormt zij het ideale tegenwicht voor de big band, die, zoals zijn naam doet vermoeden, gespecialiseerd is in jazz. Zij toont zich op dit album vooral een meesterlijke performer, die een up-tempo nummer kan dragen ('Mess Around'), de blues geloofwaardig kan zingen ('Hard Times') en alle mogelijkheden van haar stem (steunen, krijsen, zingen) weet te benutten om het publiek in beweging te krijgen ('What I'd Say'). Ook The Jazz Orchestra of the Concertgebouw levert een sterke prestatie. De leden spelen samen als onderdelen van een goed gesmeerde machine en brengen daarnaast ook sterke soloprestaties.
De meeste nummers zijn up-tempo; twee trage oases van rust vormen dan ook een erg welkome afwisseling met de overheersende hevigheid. Evergreen 'Georgia' is weliswaar netjes afgewerkt, maar 'Hard Times' is ronduit betoverend. Drie muzikanten tonen even iets helemaal anders. De warme, diepe stem van Bell lijkt wel gemaakt voor de blues, en ze wordt uitstekend begeleid door dirigent Henk Meutgeert op piano en Jan Menu op sax.
'What I'd Say' vormt zonder twijfel de klap op de vuurpijl van deze plaat en vat ze ook erg goed samen. Het nummer trekt op gang met een dialoog tussen piano en big band, waarop de luisteraar een klein kwartier lang bestookt wordt door een uitgebreid assortiment aan leuke instrumentale solo's. Jan Menu op tenorsax begint na een poosje te krijsen van plezier en weet zo de prettige gekte erg goed te vertalen naar zijn instrument. Ook Jeroen Rol op trombone lijkt duidelijk bevangen door de geest van de soul. Na een minuut of zes valt Madeline Bell in. Ronduit hilarisch is het vraag en antwoord tussen Bell en de uitsluitend mannelijke big band: naast stoere kreten probeert het manvolk ook vrouwelijk zwijmelen, kuchen en janken te imiteren.
'Tribute to Ray Charles' is een erg vrolijke plaat die misschien zelfs mensen die niet van big band houden zal kunnen bekoren. Ze komt het best tot haar recht wanneer ze luid gedraaid wordt en er een dansvloer nabij is, maar het goede soleerwerk en de boeiende zangeres kan ook vanuit een luie zetel gesmaakt worden.
Meer over Madeline Bell & Jazz Orchestra of the Concertgebouw
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
