De meeste muzikanten komen aanvankelijk in de kijker met hun muzikale verzinsels. Dat het evenwel ook anders kan wordt op ‘Coming Home’ bewezen door Maggie Björklund. Deze Deense wist voor haar solodebuut (ze is ook lid van de countryformatie The Darleens en eerder Miss B Haven) namelijk zo veel mooi volk rond zich te scharen dat dit niet ongezien kon blijven. Zo maken onder meer enkele leden van Calexico, Jon Auer van The Posies, Rachel Flotard van Visqueen en Mark Lanegan hun opwachting. Met dergelijke bijdragen mag het – ondanks haar Scandinavische heimat – dan ook geen verrassing heten dat Björklunds geschapen muziekuniversum zich uitstrekt in een Noord-Amerikaanse traditie met een nadrukkelijke rol voor de door haar bespeelde pedal steel.
Tijdens vijf van de elf nummers weet Björklund een aangenaam instrumentaal landschap te creëren dat zo als stoffering voor de betere spaghettiwestern aangewend zou kunnen worden. Hiervoor kon ze rekenen op de ritmesectie – Joey Burns en John Convertino – en de trompet – Jacob Valenzuela – van Calexico, waardoor het geluid sterk aan hen schatplichtig is. Desalniettemin slaagt ze met deze instrumentals niet in haar opzet: het zijn vijf nummers die zonder veel opmerkingen de revue passeren en die spanning en vooral begeestering missen.
De kunststukjes moeten gezocht worden tussen de bezongen nummers en hierbij kan vooreerst in de richting van Mark Lanegan gekeken worden. De gewezen frontman van The Screaming Trees en de helft van The Gutter Twins weet namelijk als geen ander door middel van zijn diepdonkere en steeds schurende bariton een nummer van een ziel te voorzien. ‘Intertwined’ en titelnummer ‘Coming Home’, beiden duetten tussen Lanegan en Björklund, bezitten de sprookjesachtige sfeer die hij eerder met Isobel Campbell wist te creëren tijdens hun gezamenlijke project.
Verder weet ook Rachel Flotard erg aangenaam uit de hoek te komen. De in deze contreien onbekende deerne slaagt er in tijdens ‘The Anchor Song’ via haar uiterst mooie countrystem met de pedal steel van Maggie Björklund te versmelten. Tijdens ‘Summer Romance’ weten beide vrouwen dan weer op een eerder klassieke popmanier (een vleugje sixtiespop is ondergronds aanwezig) menig hart te veroveren.
De laatst te vermelden gastbijdrage is die van Jon Auer en is tevens het moeilijkst te beoordelen. Zo klinkt ‘Vildspor’ aanvankelijk te melig, maar wordt het na verloop van tijd een nummer waarbij de melancholie door middel van stroperige pedal steel boven komt drijven. Meer indruk weten Maggie en Jon te maken met ‘Playground Stars’. Hierin neemt hij de zang voor zijn rekening en voorziet Björklund die van avontuurlijk aandoende snaartoetsen, waardoor het geheel zéér beklijvend wordt.
‘Coming Home’ is dus op te delen in twee componenten: enerzijds de instrumentale composities, anderzijds de bezongen nummers. Hieraan gekoppeld is ook de beoordeling van het album tweeërlei. De instrumentals weten namelijk nauwelijks te beroeren. De bezongen liederen, daarentegen, manifesteren zich als uiterst aangenaam, tot zelfs spannend luistergoed. Hopelijk slaagt Maggie Björklund er in om dit materiaal op één of andere manier aan een live publiek ten gehore te brengen.
