Wie van de eerste generatie Afrekening-verzamelcd’s afstamt, herinnert zich zeker Magnapop: het Texaanse poprockbandje rond de jonge en energieke brunette Linda Hopper. Zoek gerust monsterhits als ‘Lay it Down’, ’Open the Door’ of ‘Slowly Slowly’ even op. Op twintig jaar tijd heeft het vaste duo Hopper / Ruthie Morris, mede dankzij steun van collega Michael Stipe (REM), nog enkele pogingen ondernomen zijn populariteit van weleer nieuw leven in te blazen. Het moet echter gezegd dat de aandacht rond Magnapop steeds meer vernauwd is. En nu is er dus ‘Chase Park’, een nieuwe plaat die de vertrouwde formule van gladde gitaarsongs met dubbele vrouwenzang en meezingrefreintjes nog eens afstoft. Het is echter nog maar de vraag wat inmiddels nog is overgebleven van de jonge, energieke frontvrouw en haar gezelschap dat op zijn album specifiek een Nederlandse en Belgische boekingsagent vermeldt.
In de rest van Europa liggen ze dus niet meer wakker van Magnapop, getuige een ‘Europese Tour’ met enkel shows in de Benelux. Daar zal ‘Chase Park’ weinig aan kunnen veranderen. Het is immers vruchteloos zoeken naar een vierde topsingle. Tegelijkertijd moet worden vastgesteld dat Hoppers stem inmiddels een stuk scherper en minder gemoedelijk is geworden. Zeker de eerste helft van dit album krijgt dan ook te kampen met eerder onopzichtige drie akkoordenliedjes. De melodie is er, de eenvoudig vatbare teksten en de voorspelbare vierkwart- drumpatronen.
Wat dan weer ontbreekt is charisma, emotie of memorabele gitaarriffs. Niet slecht daarover natuurlijk, want Magnapop zorgt desalniettemin voor twaalf leuke drie minutentracks waarvan niet eentje deze plaat niet had hoeven te halen. Meer nog, wie zich met deze muziek even verplaatst naar een zonnige namiddag op één of andere festivalweide, kan enkel maar vaststellen dat het plaatje helemaal klopt. De verrukkelijke tweestemmigheid klinkt nog altijd onschuldig in een liefdesnummer als ‘Straight 2 You’ en de hardnekkig doorrollende distortiongitaar van Ruthie Morris blijft voor de nodige rockpunch zorgen. Maar net iets meer pit en weerhaakjes zoals in het korte en krachtige ‘Feedback Blues’ kan toch geen kwaad.
Wie er aan had durven twijfelen: na al die jaren is Magnapop nog steeds zichzelf gebleven. Dat is misschien tegelijkertijd het grootste gebrek aan deze plaat. Wie zichzelf blijft uitvinden, moet ook eens een woord als vernieuwing in de mond durven nemen. Als producer Brian Paulson (Beck, Dinosaur Jr., Slint) dan nog eens de bal misslaat door een veel te vlakke sound neer te zetten (bas? drum?), zal het verhaal van Magnapop allicht voorlopig niet meer opflakkeren.
Meer over Magnapop
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
