Mai Lev is een vrouwelijke singer-songwriter die met ‘Birthday’ aan haar proefstuk toe is en voor het eerst de grenzen van de popmuziek aftast. Opmerkelijk is dat ze afkomstig is uit Israël. Wordt dit land, dat nog niet zo lang geleden Yael Naim (oké, zij is Frans-Israelisch) op de wereld losliet, dra de hofleverancier voor straffe muziek- en tekstschrijvende jonkvrouwen? Toch maar eerst luisteren.
Wat onmiddellijk opvalt, is haar speciale stem die moeilijk te omschrijven blijkt. Deze is ergens te situeren tussen het onschuldige, het kinderlijke en het liefelijke. Tevens lijkt de stem soms wat nasaal te klinken. Verder zijn Mai Lev’s Israëlische roots te herkennen door de kronkels die ze af en toe in haar stem legt. Hoewel ze behoorlijk goed zingt heeft ze een klankkleur die vrij vlug verveelt. Tekstuele spanning zou dit wat kunnen verhelpen. In het eerste nummer ‘Mr. Wrong’ wordt daar evenwel geen poging toe gedaan. Dit nummer lijkt uit één zin te bestaan die tot vervelens toe wordt herhaald: ‘I stand in front Mr. Wrong, I stand in front. I stand in front wo-o-ow. I…’ Ook andere songs zijn in datzelfde bedje ziek. Zo zingt ze in ‘Better’: ‘You’re a better person than me today, I forgot what I wanted to say, oh yeah, I love you’, een zin die nadien ook meerdere malen herhaald wordt. Misschien een Israëlische gewoonte? Een nuance is wel dat het voor dit laatste nummer zeer aanstekelijk werkt. Muzikaal is het gelukkig een pak interessanter. Veel instrumenten zorgen voor een gevulde begeleiding. Onder meer keyboards, violen, cello, trombone, slagwerk en zelfs een harp krijgen gehoor en zorgen voor een wall of sound-effect. Anderzijds dient Mai op te letten dat de arrangementen niet té overdadig worden. Het nummer ‘Give’ kenmerkt zich door een refrein waarin het woord ‘love’ met een hoog, bijna piepend, stemmetje wordt gezongen. Dit komt zéér kinderlijk over. Vervolgens kan ‘Birthday’ doorgaan als een bescheiden hoogtepunt. Ten opzichte van de meeste andere nummers is de begeleiding eerder beperkt. Trombone, keyboard, piano en wat slagwerk treden op de voorgrond en ruggensteunen Mai Lev’s stem. Een mooie plaats is in dit nummer weggelegd voor een achtergrondkoortje. Op en top vrolijkheid komt uit de boxen tijdens ‘Imaginary Friend’. Een originele titel en zowaar een degelijke tekst. Om de plaat nu volledig uit te zitten moet de luisteraar nog langsheen het slotnummer ‘Girlie Blue’. Dit draait uit op een laatste struikelblok. Haar Engels kenmerkt zich hier namelijk door een vettig Hebreeuws accent, iets wat vreemd genoeg nauwelijks in de andere songs te merken was. Eens dit overwonnen, lijkt het ook hier muzikaal echter best boeiend. De violen en cello zorgen voor een klassieke en aangename sfeer. Als het mag, alsnog een tweede hoogtepunt.
In het Oude Testament mag Israël dan wel te boek staan als het Beloofde Land, voor vrouwelijke singer-songwriters zal dit, als we op Mai Lev mogen vertrouwen, niet het geval zijn. Het grootste euvel is haar stem. Die gaat al te vlug vervelen en soms zelfs zeurderig klinkt. Ook tekstueel is ze beperkt. Zo slaagt ze er in té vaak zinnen te herhalen tot het onprettig wordt. Er zijn echter ook positieve noten: haar composities zijn oké, tot zelfs boeiend, hoewel deze deerne moet opletten dat ze hen niet overlaadt, waardoor ze pompeus opgeblazen worden.
Meer over Mai Lev
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
