Een klein anderhalf jaar na haar debuut ‘God is my Bike’ ligt ‘Spaces’, het tweede album van Maïa Vidal in de rekken. Met haar nimfenmuziek die blaakt van de vermoorde onschuld plaatst ze zich in de traditie van Hanne Hukkelberg en CocoRosie, al mist Vidals muziek de ironie van de Amerikaanse zusjes.
Vidal heeft de meeste instrumenten op het album zelf ingespeeld. Grote virtuositeit is er daarbij niet te horen, wel integendeel. De eenvoudige partijen klokkenspel, keyboards, harp, banjo’s en de meerstemmige zanglijnen zorgen voor een hoog knutselgehalte dat echter nooit last krijgt van klunzigheid. Daarvoor hebben mixer Yann Arnaud (Air) en producer Giuliano Cobelli (ook al betrokken bij ‘God is my Bike’) te goed hun best gedaan. Zo komt niet zozeer het huis-tuin-en-keuken-gehalte van de muziek naar voor, maar wel de sprookjesachtige droomwereld waarin Vidal vaak vertoeft. Hier en daar blaast ze de proporties wat op, een enkele maal haalt ze na een Oosterse passage even rockend uit (‘Everything Was Beautiful’) of klinkt ze wat psychedelisch (‘Snow in the Summer’), maar doorgaans blijft het klankbeeld helder en sympathiek.
Wat Vidal echter anders doet klinken dan haar collega’s zijn de songs die achter de arrangementen zitten. In nummers als ‘Disaster Boy’ en ‘Snow in the Summer’ laat ze vreemde harmonische wendingen horen met samenklanken die soms ronduit dissonant worden. Nog dominanter is de manier waarop Vidal de klassieke melodielijnen achterwegen laat en kiest voor weinig catchy melodieën, soms niet meer dan herhaalde, zelfs wat asymmetrische formules. Hierdoor nestelt haar muziek zich niet zomaar in het oor van de luisteraar en wordt Vidals zoektocht naar een eigen songgeluid (wel nog steeds in de traditionele strofe-refreinstructuren) duidelijk. Wie het daar wat moeilijker mee heeft, zal heel wat tracks als gezocht ervaren. Het is dan ook afwachten wat de nummers gaan doen wanneer ze, minder rijk aangekleed, op het podium te horen zullen zijn.
