Best een bezige bij, de Fransoos Mathias Delplanque (geboren in Burkina Faso). De man creëert niet enkel aan de lopende band geluid en producties, hij maakt ook installaties die geluiden creëren. Al vijftien jaar lang zoekt Delplanque via tal van projecten en aliassen naar de essentie van klank, wat hem als Lena tot dubby technowerelden leidde en hem tot labelbaas van het befaamde artistieke platform Bruit Clair maakte. Aan de valavond van zijn veertigste resulteert dat in ‘Chutes’, een bizarre auditieve belevenis waarvan verpakking en erg korte titels even weinig blijken te vertellen dan de inhoud.
Een geheel van krakende geluiden, piepjes en weggefilterde klanken gaat over in wat dromerige zoemtonen, dichtslaande deuren en het geklater van de afwas. Zo gaat ‘So’, de eerste van zeven abstracte realisaties die live werden opgenomen tussen 2010 en 2012 en zonder verdere manipulatie op deze plaat werden gebundeld. Delplanque verzamelt vreemde, maar toch ook vertrouwde geluiden om daar eigen creaties van te maken. ‘Ru’ steunt op gemoedelijke, warme grondtonen maar drapeert daar achterstevoren getrokken, kriepende bewegingen, vage halo’s en het getik van tegen elkaar slaande biljartballen over.
Die klankbeelden klinken erg dromerig en suggestief. ‘Fell’ opent plots met een luide snaartrek die blijft nazinderen in eindeloze drones en galmen, maar waarover lieflijke klokkenspelgeluidjes weerklinken. Die groeien echter in intensiteit en krijgen gezelschap van gekraak en getik, wat voor een dreigend gevoel zorgt. Ook nu is reverb weer een veelgebruikt effect, dat samen met drones, ruis en afgekapte klanken steeds verder uitgroeit tot een fel, dynamisch geheel.
Ondanks zijn erg groot abstractieniveau hanteert Mathias Delplanque toch een duidelijk handelsmerk. Afgebroken, achterstevoren getrokken geluiden, tikkende samples en een lang slepende, subtiel transformerende grondtoon zijn elementen die vaak gehanteerd worden. Dat levert steevast bizarre puzzels op (die gelukkig grotendeels het element ‘noise’ negeren). Zonder enige logica, orde of melodie is dit soort van muziek – voor zover niet beter sprake kan zijn van ‘impressie’ of ‘suggestie’ – stevige kost die weinigen zal smaken. Om met een uur muzikaal nihilisme toch te blijven boeien, is echter een hele kunst.
