Sinds W. A. Mozart is er in de muziek bijzonder veel aandacht voor jong talent. Het archetype van het kind-genie spreekt aan, fascineert en verkoopt allicht ook, gezien de manier waarop de veertienjarige Matt Savage op zijn eigen website voorgesteld wordt: "Matt Savage, Fourteen-year old jazz pianist." De jongen speelde op zijn achtste voor Dave Brubeck, mét McCoy Tyner toen hij negen was, en maakte zijn debuut in de Blue Note in Manhattan toen hij amper elf jaar bestond. Zijn nieuwste plaat 'Quantum Leap' is dan ook absoluut geen proefstuk. En denken dat muziek slechts één talent van deze jongen met autisme is.
Dat talent is veelzijdig. In de eerste plaats schrijft Savage leuke thema's, die na één beluistering het brein al voor een dag aan het swingen kunnen brengen. Het thema van jazzwals 'Free and Easy' is er zo één dat niet gemakkelijk uit het hoofd te krijgen is. Het klassiek opgebouwde thema is uiterst eenvoudig maar subtiel, lichte kleuren combinerend met bluestinten. En er valt weinig op Savage's techniek aan te merken: in 'Give Me a Break' of de cover 'Lullaby of Birdland' demonstreert hij een vlotte, beheerste vingervlugheid.
Toch heeft de plaat niet alles. Zowel latin ('Closer Than You Think'), blues ('Couch Potato Blues') als ballads ('Dreaming of You') passeren de revue op 'Quantum Leap', maar de solo's variëren minder: ze liggen makkelijk in het oor, worden goed uitgevoerd, maar putten vaak uit een beperkt aantal kleuren of zijn zelfs eentonig of leeg. Zo wordt 'Coutch Potato Blues' ronduit vervelend: het weliswaar virtuoze gemeander door eenzelfde bluesladder is origineel noch expressief. Wat dat betreft levert John Funkhouser op bas dan weer uitmuntend werk. Naast een solide, bijna niet bewust merkbare begeleiding voorziet hij de plaat van steevast verhalende, melodieuze solo's ('Serenity', 'All the Things You Are'). Het dromerige 'A Child is Born' bewijst dat Savage toch muzikaliteit en niet enkel pianotechniek in zijn aderen heeft stromen. Dit solowerk, een impressionistische cover van Thad Jones waarin echo's van Debussy doorklinken, grijpt vast, voert mee en laat niet los tot het einde. De inzet van het eens te meer swingende, vrolijke, rechtlijnige 'Wobble Waltz' is bijna een koude douche.
'Quantum Leap' is jazz als zoete koek: meezingbare thema's, vlotte, veelal vrolijke solo's, degelijk samenspel en dat alles zonder te vervallen in overdreven simpliciteit. Tegelijkertijd lijken meerdere passages op vingeroefeningen of studies, waarin expressie en inhoud soms ontbreken. Samenvattend doet deze plaat vooral halsreikend uitkijken naar de toekomst.
Meer over Matt Savage Trio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
