Het Britse duo Matta houdt wel van een brok energie. De duistere tandem Andy en James Matta loeit van jewelste en dat tegen een niet onaardig tempo. Een klein jaar na het debuut lp ‘The Lost’, een Europese tour en enkele remixen voor Bong-Ra en Black Lung, is er nu een volwaardig album dat eerdere 12-inch albums, twee tracks uit de eerste digitale release en onuitgebracht materiaal bundelt. Dat levert een berg loodzware, industriële dubstep op die zowel in het hoofd dreunt als tot een wilde, spastische mimiek leidt.
Dubstep is één van die drukke muziekstijlen waarbij alles lijkt te vertrekken vanuit het ritme. Dat maakt het voor buitenstaanders erg moeilijk om geboeid bij de les te blijven of kwaliteitsverschillen te onderscheiden. Matta tracht binnen zijn eigen specifiek muzikaal terrein toch voldoende variatie te voorzien. De ene keer graaft het tweetal oneindig diep, de andere keer gaat her om meer oppervlakkig, schuifelende ritmen die erg mathematisch overkomen. Het enigszins verkapte, maar toch mooi zwevende ‘Suicide Stutter’ laat ambient-taferelen toe die met hiphopbeats en shuffles vermengd worden.
Vaak vindt het tweetal moddervette, vadsige geluiden uit die als basgroove dienen en speelt die uit tegen hoge, spitsvondige tunes die een haast melancholische melodie vormen. In dit spanningsveld durft Matta voorzichtig richting trance, reggae of soundscapes te knipogen en zelfs een enkele keer te spelen met stemsamples, wat een mooie diepgang oplevert.
Toch blijft de algehele teneur erg somber en zwaar. Dat blijkt onder meer al uit een snelle blik op de titels. Met namen als ‘Monster’, ‘Chaos Reigns’ of ‘Release the Freq’ komt men vanzelfsprekend niet lichtvoetig weg. Zo komt het ook dat een multidimensionale plaat als ‘Prototype’ op den duur toch begint te vervlakken. Het diep grollende, neurotische ritme dat in ‘Echo Babylon’ domineert, ontneemt meteen ook de kans op dynamiek van dit erg mechanische nummer. En zo blijft Matta op het einde van dit album maar beuken tot niet veel meer overblijft dan loodzware beats en verhakkelde ruisgeluiden.
Laat duidelijk zijn dat dit geen al te toegankelijk album is. Matta gaat immers voor een extreme, zelfs wat agressieve variant van een op zich al vrij moeilijk elektronisch genre. Hoogtechnologische finesse en een krachtige productie bewijzen dat dit plaatje een sterk in zijn soort is, maar er zijn weinig mensen die dit zullen beamen. Als straks het dubstepvirus uitgebloeid is, zullen zelfs die enkelingen het allicht laten afweten.
