Als er iets is dat tot de verbeelding spreekt van elke muziekverzamelaar, zijn het wel de onafgewerkte, onuitgebrachte dingen die in één of andere kluis liggen te wachten om onthuld te worden. De dood van de Duitse studiotechnicus Max Kreitler in 2007 heeft alvast leuke opnamen aan het licht gebracht: maar liefst 257 uren muziek uit de periode van 1973 tot 1980. In deze tijd trachtte Kreitler samen met de beruchte Andy Warhol onder de naam Max Machine de hoogdagen van de befaamde club 'The Factory' nieuw leven in te blazen. Artiesten als Iggy Pop, David Bowie en Lou Reed stapten mee in dit opmerkelijke initiatief maar moesten wel hun naam, ego en rechten opzij schoven. Het spreekt dus voor zich dat 'Mean Machine', de eerste langspeler die uit al deze tapes gefilterd is, een brok unieke muziekgeschiedenis bevat.
Wie hoopte op een muzikaal huwelijk van bovenstaande artiesten, komt hier wel bedrogen uit. De anonimiteit van de deelnemers is immers heel hard doorgedrukt (met credits als: "Mighty Max, vocals and guitar on the right stereo channel / Mick Machine, vocals and guitar on the left stereo channel"). Op de typisch droge parlando van Lou Reed in het psychedelische 'Into the White' na, kan niet één artiest uit de cd naar voren geschoven worden. 'Mean Machine' is dus een typisch glamrock-plaatje dat zijn tijdsgeest mooi weerspiegelt en verder dagdromen over zijn samenstellers levendig houdt. Inhoudelijk geeft dat soms nogal experimentele, soms eerder opmerkelijke, maar veelal niet echt uitzonderlijke resultaten. 'Slowly' is een blueskraker waar Jon Spencer jaloers op mag zijn en het samen geschalde 'Greyhound' mokert zich lekker in de hersenpan van de luisteraar. Verder swingt Max Machine aardig wat weg met een stevige portie blues en een krachtige dosis rock'n'roll, maar duurt het toch enkele luisterbeurten vooraleer dit schijfje echt volledig doorsijpelt. De gitaar in 'Girls' die helemaal in overdrive gaat of de overtollige filterbank-effecten die de glamoureuze titeltrack een machtig karakter geven zijn zaken die bij aanvang niet echt ten volle tot uiting komen.
Wie doorheen de façade van Max Machine durft te kijken en deze plaat niet noodzakelijk koopt omwille van het verhaaltje dat erachter schuilt, kan in 'Mean Machine' erg leuke dingen ontdekken. Om echt van 'de nieuwe ontdekking' te spreken heeft dit materiaal net iets te lang onder het stof gelegen. Enkel al omwille van het artwork en enkele pittige songs is dit echter een leuke cd, zondermeer.
Meer over Max Machine
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
